Conlanger

Vilén · Gość

Język esseksyjski, jak już wcześniej mówiłem, to przeróbka angielskiego – a właściwie język wywiedziony od staroangielskiego, i poddany podobnym procesom fonetycznym co nowoangielski, tylko prostszym i regularniejszym.

Wymowa:

Samogłoski:

a – [a aː]
e – [ɛ eː], [Ø] (na końcu wyrazu w wyrazach wielosylabowych)
ea – [ɜː]
ey – [æi]
i – [i]
o – [ɔ oː]
ou – [uː]
u – [ʌ]

er przed spółgłoską bądź na końcu wyrazu – [ɜː]

Jeżeli obok siebie w jednym nawiasie podano dwie wymowy, to druga z nich jest stosowana na końcu wyrazu w wyrazach jednosylabowych, oraz przed pojedynczą (nie stojącą przed inną spółgłoską) spółgłoską bezdźwięczną w nie-ostatniej sylabie wyrazu.

b – [b]
c – [k], [tʃ] (przed e, i w wyrazach rodzimych; na końcu wyrazu), [ʃ] (przed e, i w wyrazach pochodzenia łacińskiego)
ç – [s]
d – [d]
f – [f]
g – [ɡ], [x] (przed spółgłoską bezdźwięczną i na końcu wyrazu), [ɣ] (przed spółgłoską bezdźwięczną)
gh – [ɡ]
h – [h]
j – [dʒ]
k – [k]
l – [l]
m – [m]
n – [n]
p – [p]
qu – [kw]
r – [ɹ]
s – [s]
sc – [sk], [ʃ] (przed e, i oraz na końcu wyrazu)
t – [t]
þ – [θ]
v – [v]
w – [w]
wh – [ʍ]
x – [ks]
y – [j], [θ] (w słowie ye)
z – [z]

Rzeczownik:

Liczbę mnogą rzeczownika tworzymy najczęściej za pomocą końcówki -es. Jeżeli dane słowo kończy się na -e, bądź -er, końcówka przyjmuje postać -s.

Niektóre rzeczowniki także są pluralizowane za pomocą końcówki -(e)n (np. eaye „oko” → eayen), bądź też -(e)r (np. cild „dziecko” → cilder). Niektóre też mają nieregularną liczbę mnogą, np. mous „mysz” → meys; broþer „brat” → breþern.

Formy dopełniacza są tworzone zawsze regularnie za pomocą końcówki -s (bez -e-!) dla liczby pojedynczej, oraz -(e)ne dla liczby mnogiej.

Przymiotniki są nieodmienne.

Czasownik – czas teraźniejszy, czasowniki regularne:

Najczęstszy wzór odmiany w czasie teraźniejszym dla czasowników regularnych wygląda tak:

Inf.: -en

1 sing.: -e
2 sing.: -es
3 sing.: -eþ

Plur.: -en (taka sama dla każdej osoby)

Np.:

Inf.: wreyten („pisać”)

1 sing.: (ig) wreyte
2 sing.: (þou) wreytes
3 sing.: (he, sce, hit) wreyteþ

Plur.: (we, you, þey) wreyten

Kwadracik

Skąd ten nieregularny zapis ye, poza tym że nawiązuje do starych ortografii (w których y dla /T/ było chyba regularne)? I czy wr czyta się jako /wɹ/ (co chyba nigdy nie miało miejsca)?

Vilén · Gość

Kwadracik

W staroangielskim było to raczej koartykułowana drżąca z welaryzacją/labializacją... ale niech Ci tam będzie Razz

Toivo