Conlanger

Artaxes

Skoro końcówką rodzaju żeńskiego w pie było -eh₂ to może:
-eh₂ > -i, -e lub zwyczajnie: -a ?

Ja ściągnąłem słownik Pokornego ze strony Starlinga.

Constantine Frank Hawkman · Gość

Canis

Constantine Hawkman - dzięki, te źródła się przydadzą. Wiem, że pytałem o nie przynajmniej dwa razy, ale dopiero teraz z nich skorzystam. No i z góry dziękuję za wszelkie sugestie Wink

Artaxes

I jeszcze jedna ciekawa zmiana przyszła mi do głowy:
st > sp (jak bodajże w perskim i na pewno w awestyjskim)

spanta - święty (awestyjski)

Constantine Frank Hawkman · Gość

Dużo ciekawych informacji (w tym etymologicznych) różnych dialektów indoeuropejskich jest na stronach 41-84 gramatyki Europaiom (plik PDF do pobrania jest na tej stronie, do której linkowałem) np. informacje o frygijskim i messapiańskim, starożytnym macedońskim, nie tylko "głownych" grupach ekspansji.

Canis

1. bʰ -> pʰ, dʰ -> tʰ, gʰ -> kʰ
2. kʷ -> v, gʷ -> b, gʷʰ -> bh
3. ḱ -> ?, ǵ -> ?; ǵʰ -> g
4. m, n (brak samogłosek nosowych, ew. dialektalnie)
5. r, l -> ɫ (jak w armeńskim i albańskim)
5. w -> h, y -> Ø lub y
6. s -> chyba s, bo jak mam w greckim zapisać ʂ, ʃ czy ɕ?

Proponowane zmiany pogrubiłem. Właściwie to nie wiem, czy aerajski powinien być w grupie satemowej, skoro geograficznie jest wśród języków kentumowych: powiedzmy 2 grupy użytkowników języka, jedna sąsiaduje z greckim, albańskim i tureckimi, a druga z armeńskim, tureckimi i kaukaskimi. Może raczej ḱ -> k, zwłaszcza, że będzie to lepiej wyglądało na piśmie.

EDIT: poza tym cały czas mi chodzą po głowie te ejektywne. :p

Leto Atryda

Canis

Szo się tragicznie wyświetla.

αλε ιακα λαδνα πογοδα ϸαρε χμουρυ ι τακ δαλεϊ <-- Confused

Artaxes

Serpentinius

Dramatysisz. Razz

Szo wygląda przyzwoicie. Smile

Vilén · Gość

pittmirg

Kiedyś używałem <ψ> dla /s`/ a <ξ> dla /z`/ (wiem, dość dziwne, ale pierwsze kojarzy mi się z cyrylicowym <ш> a drugie wygląda jak modyfikacja <ζ>, przynajmniej małe), gdy jeszcze miałem w zwyczaju smarować w licealnym zeszycie do polskiego w rozmaitych alfabetach. Wykorzystywałem też <ι> jako znak zmiękczenia, a /i/ to była eta. W ogóle taka mieszanka konwencji staro- i nowogreckich. Ale czysty alfabet grecki jest chyba jeszcze bardziej ντο ντουπυ (tak, zwłaszcza przy zastosowaniu nowogreckiej lenicji) przy zapisie słowiańskich aniżeli łacinka. Choć obijała mi się po głowie ideja (jak mówi mój pan wykładowca od organa) stworzenia pisanego greckim slavlangu na, dajmy na to, Peloponezie.

A za szo można chyba thorna podstawić, co nie? No chyba że ktoś ma manię wyszukiwania poprawnych symboli w Unikodzie (jak od czasu do czasu zdarza się mnie - proste <Ø> mnie nie zadowoli, muszę mieć znak zbioru pustego)...

Toivo

A -ak nie pochodzi przypadkiem z dialektu mazowieckiego? (tak pisze prof. Miodek w "ABC polszczyzny") Tam z kolei zastępowało polskie -ę (kurczak - kurczę, cielak - cielę, bydlak - bydlę itp.) - tego prof. Miodek już nie pisze, to moja teoria.

Constantine Frank Hawkman · Gość

Nie, chyba nie tylko z dialektu mazowieckego, bo mamy podobne formy w innych językach z grupy satemicznej : np. Ariaka, Dahak, Peshmerga. Zdaje się, że to zwykłe przejście s->k, które razem z odwrotną zmianą zostało zapoczątkowane przez palatalizację indoeuropejską (rozpad na satem i kentum)

Może w mazowiecczyźnie nastapił jakiś pseudo-zanik rodzaju nijakiego.
Bydlę (ę z suf, -om) w bydlak (z -os). Ale mi sie definitywnie taki np. bydlak kojarzy bardziej z osoba, niż zwierzęciem, jak np. maniak, bystrzak, uczniak, polak, ślónzok, krakowiak, rusek...