Conlanger

Hapana Mtu

Czas, żeby zaprezentować coś naprawdę nowego (powstało koło sześciu godzin temu).

Język Gór Arnikockich - można zgadywać, skąd pochodzi nazwa Arnikot (podpowiedź: od czegoś skrzydlatego, ale nie sroki). Ten fakt podam na koniec.

Jest to język izolowany, zapisywany w alf. ormiańskim. Wg. wierzeń plenaboźicznych (tutejszy odpowiednik pogaństwa) lud arnikocki jest ostatnim żyjącym ludem mówiącym w języku Pierwszej Epoki. O religiach na VK napiszę za jakiś czas w conworldach. Dość, że wedle tych wierzeń Pierwsza Epoka była czasem ciemiężenia ludzkości przez złego tyrana, którego imię zapomniano (antychryst, Pinochet, Stalin?).

Ale mniejsza z legendami. Na początek rzucę wymowę (IPA):
Brakuje mi części ormiańskich znaków. W dziale inne zamieściłem link do czcionki, ale nie powiem, żeby była majstersztyczna.

Samogłoski
a/ա [a] e/ե [e] i/ի [ɪ] o/ո [o] u/ու [u] á/ա́ [ɐ] é/ե́ [ɛ] í/ի́ [i] ó/ո́ [ɔ] ú/ո́ւ [ʊ] ô/օ [ɒ]
w nagłosie i po samogłosce poprzedza je [h] lub [ħ] nie notowane w piśmie
np. asók [hasɔx] "koniczyna", xíá [xiħɐ] "gwiazda"

Spółgłoski:
a) t/տ [t] ţ/թ [θ] k/կ [k] x/խ [x] p/պ [p] f/ֆ [f]
w wygłosie są wymawiane [x]
b) s/ս [s] š/շ [ʃ] c/ց [ʦ] č/չ [ʧ]
w wygłosie [ʃ]
c) m/մ [m] n/ն [n̪]
przed spółgłoskami a) i b) stają się nieme, powodują jednak ich udźwięcznienie
d) r/ր [ɾ] ŕ/ռ [r]
przed c) wymawiane r/ր [h] ŕ/ռ [ħ]
e) h/հ [h] ł/հ̣ [ħ]

Kwadracik

Ładne. Nareszcie ktoś użył ormiańskiego. Ale czy á, é, í, ó, ú nie mają swoich odpowiedników w ormiańskiej ortografii? Czy też może też oznacza je się kreseczką nad samogłoską?

Hapana Mtu

Qrczak

Hapana Mtu

Hapana Mtu

OK. Kontynuuję.

Po pierwsze wprowadzam liczbę podwójną z x na końcu przedsłówka.
Np. a pohnôk "ręka", ó pohnôk "ręce", o pohnôk "rękę"
ax pohnôk "para rąk", óx pohnôk "parze rąk," ox pohnôk "parę rąk"

Czasy - będzie pięć.
Teraźniejszy - przedsłówek i
Przyszły - isa
Przeszły dokonany - í
Przeszły n.dok - íko
Zaprzeszły - ônto

rím "bóg" féktá "mówić" tamák "głupi"
a rím ó mecat i féktá - bóg mówi do człowieka
a rím ó mecat isa féktá - bóg powie człowiekowi/będzie mówił do człowieka
a rím ó mecat í féktá - bóg powiedział człowiekowi
a rím ó mecat íko féktá - bóg mówił człowiekowi
a rím ó mecat ônto féktá a mecat i tamák - powiedział był bóg człowiekowi, że człowiek jest głupi

Tryby
Przypuszczający ma przed przedsłówkiem orzeczenia p, pytający r
a rím ó mecat pí féktá - bóg powiedziałby człowiekowi
a rím ó mecat ríko féktá? - czy bóg mówił do człowieka?
Rozkazujący tworzy się przestawiając orzeczenie na początek...
i féktá a rím ó mecat - niech bóg mówi do czlowieka
...lub reduplikacją orzeczenia (rozkaz).
i féktánféktá - mów

Imiona
Górale Arnikoccy mają dwie formy imion: długą i krótką (dość dowolnie wyprowadzoną z długiej), np.
Mecatôro (męskie) - Mectôrk, Meŕo, Mecôr
Sutiţ (żeńskie) - Suf, Stíx
Osady Góralczyków są zwykle nieliczne, rzadko pojawiają się tam obcy. Z tego powodu nie wytworzyły się tam takie zaimki osobowe jak "ja, ty, my, oni, on, ona, wy" - w rozmowie używamy swojego imienia i imienia rozmówcy (oba zazwyczaj w krótkiej formie), a mówiąc o kimś używamy imienia tej osoby (najczęściej formy długiej). Spotykając obcego możemy go nazwać łoršot "obcy" i spytać o jego imię (a łaxtumłoršot i féktántoł?). Jeżeli nie chcemy ujawniać imienia (co Góralczykom zdarza się rzadko, dotyka to jednak bohaterów opowiadań o wielkich i wysokich przodkach, którzy przeżywalnie niebezpieczne przygody), mówimy o sobie np. aš féka "słowa" albo a poxši "serce", ax sţu "oczy", ax pohnôk "ręce" itp. Mówiąc w imieniu grupy lub do grupy, wymieniasz nazwę tej grupy.

Istnieją też pojęcia ''to (biisko mówiących)" "tamto (dalekie mówiącym)" "coś (nieznane mówiącym)".
W pozycji podmiotu mają postać e "to", é "tamto", ô "coś"
W pozycji dop. bliższego ú "to", ú "tamto", á "coś"
Np. noximka "hałasować", fomoná "jeść", náŕá "koza"
ô i noximka "coś hałasuje"
é í noximka "tamto hałasowało"
a náŕá á i fomoná "koza coś je"
a náŕá ú i fomoná "koza je to/tamto"

Hapana Mtu

Tekścik:
Ա Ատրիսի́մեռեկ ոշ եասոմօչիֆթ իկո տերֆաս. Ա Խուռաֆ ո́ Հ̣ատի́ս ի́ ցիֆթանտոկամա. „Ա Հ̣ատիս ի եռեկ. Ա Հ̣ատի́ս ոշ եասոմօչիֆթ ի տերֆաս. Աշա եսոմ ո́շ մեցատ ի միշրուկօտո́ա. Ա կորո́ւմեռեկ ի ոֆորօրոկիպ.” „Ա Հ̣ատի́ս ի եռեկօկրուս ա Հ̣ատի́ս ո́ ոֆորօխո́ւռա իսա առկո́ւտ”. Ա Ատրիս ի́ ի́կո ֆե́կտա́խոհ.
Łacinka:
A Atrisímeŕek oš easomôčifţ íko terfas. A Xuŕaf ó Łatís í cifţantokama. „A Łatís i eŕek. A Łatís oš easomôčifţ i terfas. Aša esom óš mecat i mišrukôtóa. A korúmeŕek i oforôrokíp.” „A Łatís i eŕekôkrus a Łatís ó oforôxúŕa isa aŕkút”. A Atrisí íko féktáxoh.
Tłumaczenie:
Atrisi-stara owce-trzy hodowała. Churaf jej przyszedł-kiedyś. „Łatis stara-jest. Łatis owce-trzy hoduje. Owce ludziom problemami-są-przeciež. Stara-kobieta pomoc-potrzebuje” „Łatis stara-jest-može Łatis pomocy-Churafa efektywną-będzie”. Atrisi powiedziła-tak.
Po polsku napisalibyśmy:
Stara Atrisa trzymała trzy owce. Pewnego razu przyszedł do niej Churrach. „Jesteś stara. Trzymasz trzy owce. A przecież z owcami jest ciągły problem. Potrzebujesz pomocy.” „Stara ja może, ale sama lepiej poradzę, jak z pomocą twoją” powiedziła Atrisa.
Słówka:
Atrisí, Łatís „imię kobiece”, eŕek „stary”, „easom” owca, čifţ „trzy”, terfas „hodować”, Xuŕaf, Xúŕa „imię męskie”, cifţa „przyjść”, tokama „pewnego razu, kiedyś”, mecat „człowiek”, mišruk „problem, kłopot”, tóa „przeciež”, ofor „pomoc”, rokíp „potrzeba”, korú „kobieta”, krus „može”, aŕkút „efektywny”, xoh „tak, w ten sposób”