Conlanger

Timpul

Język henicki (Henān okge) to kolejny conworldowy język Merycji i Nescyrii. Z założenia miał przypominać trochę te wszystkie magiczne języki wymarłe świata prawdziwego (mówię o akadyjskim, fenickim, awestyjskim). Ale jakoś wpadło mi parę pomysłów odbiegających od tego wzoru i tak zostało. A może to i dobrze? Wink

Alfabet i wymowa

Samogłoski

a ā e i o œ u
a ɨ ɛ i ɔ a/aʊ̯ ʊ

- œ można równie dobrze zapisywać oe
- œ jest czytane jak /aʊ̯/ tylko na końcu wyrazu
- istnieje jeszcze zbitka eu, wymawiana jak /ɝ/, pojawia się ona jednak jedynie w kilku wyrazach

Spółgłoski

p b t d k g r l n s pp kg h
p b t d k g r l n s b k: h/ʃ

- h wymawia się jako /ʃ/ przed a, e, i oraz na końcu wyrazu.

To wszystkie zasady wymowy henickiego. Z gramatyki nie będę się zbytnio rozpisywał, napomknę jednak o kilku ciekawych moim zdaniem cechach tego języka.

- Akcent zdaniowy ma w henickim inną funkcję. Nakładając na wyraz emfazę, tworzymy… dopełnienie, np.

Kappā hene okge.
Mówię po henicku.

Jeżeli chcemy nałożyć dodatkowy nacisk na słowo, poprzedzamy je (deklinowanym) słowem edd:

Kappā hene edd okge.
Mówię po henicku.

- Istnieje liczba pojedyncza, podwójna i mnoga.
- Nie istnieje bezokolicznik, w razie konieczności podaje się w jego charakterze 1. os. lp. W przypadku gdy czasownik pełni funkcję dopełnienia w zdaniu, również jest koniugowany, np.:

As ditta hakga.
Lubię śpiewać. (dosł.: Lubię śpiewam)

Więcej napiszę potem Razz

Maxz

Fajne, ale nie masz zamiaru przedstawić nam całej gramatyki? Zaraz się popłaczę :wink: !

Timpul

Przypadki są 4 – mianownik, dopełniacz, biernik (taki przypadek-nieprzypadek, patrz wcześniej) i narzędnik. Rzeczowniki nie są deklinowane, a jedynie rodzajniki (kolejno w poziomie – liczba pojedyncza, podwójna i mnoga):

M. e ā he
D. es ās hehā
N. eh āh āh
+ rodzajnik „emfazowy“: edd ādd ādd

Jedynym całkowicie nieregularnym czasownikiem jest rā – być. Oto jego koniugacja wraz z zaimkami osobowymi:

Liczba pojedyncza:

as rā
oeg hta
de un

Liczba podwójna:

oe unn
suppe unn
arppe unn

Liczba mnoga:

oe pār
su pār
ar pāh

W wierszach podano – I, II i III osobę Smile

Koniugacja regularna wygląda następująco (dla ułatwienia podano tylko końcówki dodawane do tematu czasowników):

Liczba pojedyncza:

-a
-u
-oen

Liczba podwójna:

-oenn
-oenn
-oenn

Liczba mnoga:

-ar
-ur
-oer

Z takiej podstawowej gramatyki to tyle Razz

Może jakieś podstawowe zdanie wraz z wymową:

Tappā hihdoen, lahoehoen heppāt; Tappā hihdoen āt, lahoehoen dakgāt.
/ta'bɨ 'ʃihdan 'lahahan ʃɛ'bɨt ta'bɨ 'ʃihdan ɨt 'lahahan daʔ'kɨt/
Kto pyta, wstydzi się raz; kto nie pyta, wstydzi się całe życie.

Mônsterior

Mało diakrytyków!

pittmirg

Czemu <pp> jest wymawiane [b]? Czemu "dakgāt" to [da?"k1t] a nie [dak:1t]? Są jakieś reguły odnośnie akcentu wyrazowego?

Tomassen

Dziwny wydaje mi się zapis <ā> dla [ɨ]... ^^

Maxz

Timpul

Chodzi o taką emfazę, jaką używasz w zdaniu "To JA idę do kina, a nie Wacek". Chodzi po prostu o użycie silnego akcentu zdaniowego na wyraz występujący w dopełnieniu.

Maxz

Mônsterior

Maxz

Timpul

A powiedz mi, skąd takie przekonanie?

Maxz

No... tak po prostu myślałem, że jak jesteś mistrzem, to musiałem długo ćwiczyć... i chyba nie na darmo :wink: !

Timpul

Nie nie, nie ty Razz

Mówię, skąd przekonanie, ze jestem mistrzem diakrytyki? Razz

Maxz

To się jaśniej wyrażaj! :wink:
Jeszcze kiedyś doprowadzisz do wybuchu III Wojny Światowej. Zobaczysz :wink: !