Conlanger

Henryk Pruthenia

Pod koniec tygodnia będzie.
Chyba.

Mścisław Ruthenia

Jak tam t'umaczenie?

Henryk Pruthenia

Фávьa sį phatьor

Tak vįc nïzmѣjoby фogóziv Ivamovi фѣlcet i šeфmųv: – “Ćśśś!...”

Ivą usьadъ mѣ- úžhu i ózejžav śį. D- фokoju oštóžnï zaglųdav bnьý vįcé tšѓïštóśbьoletni čóvïk, cįmóosy, štarąnï ygolomy, '- oštįį mosï i фšeražomyh očah. čóvïk tьom štav mѣ- pѣlkonï, kosbyk vósuv oфѣdav bu mѣ- čó.

Uфevnivšy sį, že Ivą assъ są, tajebničy uv goч mѣšuhivav ašče фšez hvilu, a фotьot mѣpáv odvagi i všedъ do фokoju. Ivą zopѣčyv vtьody, že фšypyš bѣ mѣ- sopï šфitalmų oѓïž. Фšypý pyv v pïliźnï, mѣ- ábьomѣ mѣžuciv šary šlaфók, a pose jév štoфy tkvьy v rąmyh фątoфlah.

Фšypyš zópiv oko d- Ivamѣ, shóv d- kïšeni vьųzhu klučy, uфevniv sį šeфtьot, čy bože usьųч, a kïdy Ivą v odфovïji mѣ- to šimųv bu фotvïïчajųco góvų, usadoviv sį ygodnï v фotьolu.

– ѣk фą sį tu doštav? – zaфytav šeфtьot Ivą čujųc ésфeksъ фšed góžųcį bu, ščuфįį фѣlcet. – фšecïž háty pѣlkomuv zabykame sų mѣ kluč?

– Háty zabyka sį mѣ kluč – фšytakmųv goч – ale Praskovьa Фьodorovna to osopѣ vфávѓï nïzbïïnï sybфѣtyčmѣ, leč, nïštьoty, óztágnomѣ. Juž фšed bïsьųcet ścьųgmųet jé cay фuk klučy, uzyšujųc v tьom sфosup božmoч фšedoštavamѣ sį mѣ vsфulmy mѣš pѣlkom, a pѣlkom tьom cьųgnï sį, ѣk vьadobo, vzdъuž cѣѣѣv фįtá i nic átvïjšév niž odvïjić tų dógų sųsьada.

– Šoro bože фą yjч mѣ pѣlką, bože фą úvnïž štųd ucïc. A bože to za ysoko? – zaįtьoresóv sį Ivą.

– O, nï – odфѣѣv z mѣcišį goч – nï bogu štųd ucïc, nï dlatév, že za ysoko, tylko dlatév, že nï bą dokųd ucïkać. – A фo hvili dodav: – A vįc sïjiby?

– Sïjiby – odфovïѓav bu Ivą vфѣtújųc sį v фivme, mѣdьor nïsфokáme očy фšypyša.

– Ta–ak... – goч zanïфokoiv sį mѣgle. – bą mѣѓïjį, že assъ фą sфokojnį фѣчemtьot? Po, vï фą, nï zmošu hásuv, avątur, фšebocy ani ničév v tį guścï. Zvášča nïmѣviчu, kïdy luѓï kžyčų – všyštko admo, čy kžyčų z pulu, čy z gnïvu, čy z ѣkïgokolvïk įmév фódu. фóšu bi фovïѓïć dla bojév śvįtév sфokoju, čy nï bïva фą atahuv šaъ?

– Včoraj v kmѣjфï фšysumųet v bódu admebu фacetovi – bužnï фšyzmѣv sį фšöpážomy фöta.

– Фódy? – suró zaфytav goч.

– Фávdu buvьųc to pes- фódu – odфovïѓav šomфumdómy Ivą.

– Фšeražajųce! – šáciv Ivamѣ goч i dožuciv: – A фoza tį cuž to za yražemѣ – фšysumųet v bódu?... Фšecïž nï vьadobo váścivï, čy čóvïk bѣ bódu, čy tvaž. Byšlu zreštų, že bibo všyštko bѣ tvaž. vįc, vï фą, tak, фįścьabi... Leфьý nïh фą šončy z tį áz mѣ zavše.

Zpeštavšy v tьom sфosup gosфodaža goч zaфytav:

– Zavud?

– Фöta – ѣkoś nïhutnï фšyzmѣv sį Ivą. фšypyš pyv nïфocïšomy.

– Alež bi sį nï vïѓï! – zóav, ale oфѣmóv sį mѣtyhbašt, фšeфósiv Ivamѣ i zaфytav: – A фѣmѣ mѣzvišo?

– Pezdovmy.

– Eh, eh... – фovïѓav goч i ššyviv sį.

– Nï фodopѣjų sį фѣmu bö vïïše? – zaфytav zacïkavьomy Ivą.

– Štášnï bi sį nï фodopѣjų.

– A hture z nih фą čytav?

– Nï čytѣѣt žadmyh фѣnših vïrïy! – mévó ykžykmųv фšypyš.

– Vįc dlačév фą tak buvi?

– Cuž v tį jivmév? – odфovïѓav goч. – Alpo to nï čytѣѣt įmyh vïïšy? Zéštų, úžnï to pyva... Dopže, gotuv aštьot uvïžyć mѣ šó. фóšu bi фovïѓïć, čy tьo фѣmѣ vïïše sų dopé?

– Фotvóme! – śbó i ščeže фovïѓav mѣgle Ivą.

– Фóšu ih vįcé nï фisać! – págalnï фoфósiv фšypyš.

– Фšyžeką to i фšysįgą – uročyścï ośvьadčyv Ivą. фšyфïčutóli tu фšysįgu uścišį dъoni, ale z korytaža dopïgý mѣgle čýś bįhkï hóki, ѣkïś gósy.

– Ćśśś! – šeфmųv goч, yšočyv mѣ pѣlką i фšybkmųv za sopų hátu.

Zajžá Praskovьa Фьodorovna, zaфytá, ѣk sį Ivą čuje, čy voli sфѣć фo cįhu, čy фšy zaфѣlonį śvïtle. Ivą фoфósiv, py zoštavьomo śvьatъo, i Praskovьa Фьodorovna yšá žyčųc horebu dopée mocy. A kïdy všyštko juž ucihó, vúciv goч.

Jest to kawałek z Mistrza i Małgorzaty. Rozdział "Pojawia się bohater"
Nie wiem jak wy, ale ja bym na miejscu Praskowi Fiodorownej się wkurzył, gdyby ktoś zapisał moje imię tak jak ja to zrobiłem Very Happy

Jutro to sfonetyzuję.

A dlaczego tak późno? Bo wesele... Very Happy

HAHAHHA