Conlanger

Nólanis

No dobrze, ogarnęłam z grubsza to, co na razie mam z gramatyki. Dziękuję za dotychczasowe uwagi, były bardzo pomocne i mobilizujące Smile

Odmiana czasowników opiera się na różnorakich afiksach, ale starałam się wprowadzić i zachować w tym trochę ładu. Tu i ówdzie zaczęły się też pojawiać zarysy tła kulturowego, które mogłoby uzasadniać niektóre rozwiązania (np. żeńska odmiana czasowników w trybie proszącym).

Nólanis

No tak, troszkę cały czas język rozwijam od czasu do czasu, próbuję chociaż trochę mieć na uwadze potencjalną etymologię; ale jak to będzie, to sama nie wiem.

Zmieniłam nieco koncepcję podziału czasowników. Wcześniej rozróżniane były czasowniki typu -ór, -óch oraz -ín, odmieniające się różnorako. Postanowiwszy przypisać tym końcówkom zabarwienie znaczeniowe, trochę się zagalopowałam i w efekcie formą podstawową czasownika stał się tylko rdzeń (np. dla czasownika "podnosić się" będzie to h~), który w bezokoliczniku przyjmuje jeden z czterech sufiksów:
-ín - czasowniki wybitnie czynne
-óch - czasowniki czynne
-óm - czasowniki bierne
-ómh - czasowniki wybitnie bierne
...w efekcie podany w przykładzie czasownik h~ może mieć różne znaczenia: "rosnąć" (hómh), "wzrastać w coś (np. w siłę)". (hóm), "podnosić się" (hóch), "podnosić coś" (hín). Ta ostatnia wyraźnie odróżnia się od pozostałych, regularniejszych form z "ó". Pochodzi od archaicznego czasownika ín † będącego praktycznie kwintesencją strony czynnej (tu spora zmiana w stosunku do posta powyższego). Ín zachował się w tych końcówkach oraz w formach imiesłowu czynnego. Ponieważ ta cząsta sugeruje sporą aktywność, wybitnie czynne czasowniki NIGDY nie łączą się z imiesłowem biernym; i na odwrót. Co za tym idzie, w zasadzie nie istnieje podział na czasowniki przechodnie i nieprzechodnie; każdy może przyjąć postać dowolnego z czterech bezokoliczników lub dwóch imiesłowów (oczywiście, przestrzegając zasady wykluczania się przeciwstawnych afiksów). I tak na przykład "rosnący" przyjmuje postać biernego imiesłowu wybitnie biernego czasownika: reiha (łał, tyle składania i tylko dwie sylaby Razz

).

pittmirg

Nólanis

Ja z kolei z góry sorry, jeśli zmęczenie rzuca mi się na mózg...

pittmirg

Nólanis

Przepraszam za opóźnienia w odpowiedziach, ale głupie forum nie powiadamia mnie o odpowiedziach, czy ktoś wie, dlaczego? Sad

Odpowiedź: niedopatrzenie Smile

Jeśli chodzi o tę listę możliwych form dla przykładowego czasownika, to pochodzi ona sprzed "reformy" i nie uwzględniłam tam owych ograniczeń (wtedy tuirín był jedynym możliwym bezokolicznikiem tego słowa - teraz jest ich cztery, a odmiana musiałaby objąć wszystkie stopnie aktywności rdzenia tuir~).

[klej]

Czas na poprawioną wymowę. Rezygnuję z zabawy z IPA (z wyjątkiem symboli, które rzeczywiście znam), bo po prostu za słabo się nim posługuję i bardzo bym tym kogoś skrzywdziła. Wypiszę tylko spółgłoski odmienne od polskich, a skupię się na samogłoskach i dyftongach.

c zawsze wymawiane jest jak jak k
ch – to się chyba zwykle oznacza jako X - wymawiane jak w szkockim słowie „loch”
d – zazwycznaj wymawiane jest normalnie; jednak końcówka -id brzmi jak -idʒ albo wręcz -ədʒ (ale -i:dʒ z długim i w akcentowanej sylabie)
t zachowuje się tak samo.
dh i gh – wym. jak dźwięczne h
fh jest nieme
h albo oznacza mutację, albo, zmiękczone, występuje przed i.
j nie występuje jako litera. Istnieje jednak i spółgłoskowe brzmiące właśnie jak polskie j
l – ciemne eł
mh – jak to opisać? W japońskim występuje np. w sylabie fu taki dźwięk: ɸ. No więc mh jest tego udźwięcznionym wariantem
s przed e lub i wymawiane jest jak ʃ. W pozostałych przypadkach jest to zwykłe s
sh jest nieme
th jest wymawiane jak h w wyrazie „chata”

e końcowe zostaje zredukowane do ə
éa z reguły wymawia się jak angielskie i:ə
o między dwiema spółgłoskami to na ogół po prostu o; obok spółgłoski niemej, na początku wyrazu i w dyftongach z i staje się długa;
a zachowuje się dokładnie tak samo
aó = długie a i długie o
ai po spółgłosce dźwięcznej lub na początku słowa brzmi jak əi:; po bezdźwięcznej lub na końcu jest to po prostu e:
ei zachowuje się podobnie, ale po bezdźwięcznej spółgłosce pozostaje əi:
aí, eí = i:
áe = ai
aé = e:
ái = długie a i długie i
ea = æ
oí = i:
óe, ói = o:i
wszelkie inne zbitki samogłosek dyftongami nie są i głoski wymawia się każdą z osobna tak, jak w j. polskim
Apostrof na początku lub końcu słowa oznacza ə, ortografia warunkowana historycznie Twisted Evil

To tyle.

Toivo

Nólanis

kyuuketsuki · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 8 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

jako zatwardziały celtofil ów conlang śledzę bacznie i jestem pod wrażeniem. Jak dla mnie jeden z ciekawszych jakie tu widziałem Razz

I też czekam na zdanka przykładowe. A może na kursik w dziale niżej? Wink

Co do IPA'y, polecam niniejszą stronkę (chyba już się tu przewinęła):

[link widoczny dla zalogowanych]

Całkiem pożyteczna rzecz Razz

Nólanis

Toivo

Nólanis

W odpowiedzi na prośby, przetłumaczyłam (a może raczej stworzyłam) krótki tekst w lanwie. W zamierzeniu jest to wstęp do czegoś dłuższego, fragmentów nieistniejącego eposu - ale co z tego wyjdzie, nie wiem. Już widzę, że muszę ostro usiąść i to wszystko usystematyzować, jeśli nie chcę za miesiąc zginąć potworną śmiercią pod nawałem notatek. Przełożenie jednego słowa zajmowało mi pięć minut, a to nie jest dobry znak Sad

Może nie trzeba było się bawić w poezję... ale chyba się jednak pobawię, bo to jest dobry pomysł na dłuższą baśń z wplatanymi takimi oto wstawkami. A więc wstęp:

Goter

Mocarz ;p

albo nawet Siłacz?