Conlanger

Rémy

Nie, polonés nie jest niczym wenedyk alternatywnym językiem polskim. Jest to, obok pomerańskiego, mój najstarszy conlang, w którym zapisuję osobiste notatki i tego typu rzeczy, i w którym mam zwyczaj głośno przeklinać, żeby nikt nie wiedział o co mi chodzi.

Sam conlang jest romański, prezentuje sporo podobieństw w zakresie gramatyki z włoskim, fonetyki z portugalskim, słownictwa z rumuńskim (a jak) i francuskim. Hiszpańskie wpływy symbolizuje moja ulubiona litera Ñ. Polonés jest nieco bardziej rozbudowany i naturalny niż pomerański, głównie dlatego, że po prostu częściej go używam.

Fonetycznie język jest prosty. Akcent pada na przedostatnią sylabę, chyba że akcent ostry ( ́ ) wkazuje inaczej. W niektórych przypadkach akcent ostry może wskazywać sylabę przedostatnią - wtedy pozwala on na rozróżnienie dwóch słów o identycznej wymowie.

Wymowa w IPA:
A a - [ a ]
Ã ã - [ ã ]
B b - [ b ]
C c - przed e, i [ ʧ ], przed he, hi [ k ], w pozostałych sytuacjach [ k ]
Ç ç - [ s ]
D d - [ d ]
E e - [ ə ]
F f - [ f ]
G g - przed e, i [ ʤ ], przed he, hi [ ɟ ], w pozostałych sytuacjach [ g ]
H h - zwykle nieme, dopuszczalna wymowa jako [ h ]
I i - [ i ]
J j - [ ʑ ]
L l - [ l ]
Ll ll - [ ʎ ]
M m - [ m ]
N n - [ n ]
Ng ng - [ ŋ ]
Ñ ñ - [ ɲ ]
O o - [ o ]
Õ õ - [ ɔ̃ ]
P p - [ p ]
R r - [ ɾ ]
Rr rr - [ r ]
S s - [ s ]
Sc - przed e, i [ ʃ ], przez he, hi [ sk ], w pozostałych sytuacjach [ sk ]
T t - [ t ]
U u - [ u ]
V v - na początku wyrazu [ β̞ ], w pozostałych sytuacjach [ v ]
X x - [ x ]
Y y - [ ɨ ]
Z z - [ z ]

oa - [ wa ]
ea - [ wa ]
oe - [ we ]
ae - [ e ]

Nie ma odmiany przez przypadki, zastępują je przyimki, rodzajniki, oraz formy ściągnięte przyimka z rodzajnikiem:

Rodzajniki nieokreślone:
m / n - > un / uni
f - < una / une

Rodzajniki określone:
m / n - > il (l') / li (l')
f -> la (l') / le (l')

Ściągnięcia:
z á
m / n -> án / áni, ál / álli (áll')
f -> ána / áne, álla (áll') / álle (áll')

z en
m / n -> nun / nuni, nel / nelli (nell')
f -> nuna / nune, nella (nell') / nelle (nell')

z de
m / n -> dun / duni, del (d') / delli (d')
f -> duna / dune, della (d') / delle (d')

z per
m / n -> pen / peni, pel (p') / pelli (p')
f -> pena / pene, pella (p') / pelle (p')

Na razie tyle.

Rémy

Istnieją trzy typowe grupy koniugacyjne:
I - -ar cautar - szukać, schimbar - zmieniać, parlar - mówić, mólestar - przeszkadzać, tristar - smucić się

II - -er amer - kochać, farser - kończyć, volver - latać, cherer - chcieć, pragnąć, controler - kontrolować, flóver - pływać

III - -ir mir - widzieć, defacir - odwołać, lir - czytać, cenir - jeść kolację, tir - trzymać

Odmiana w czasie teraźniejszym:
I schimbar
jo schimbo
tú schimbas
el, ela schimba
noi schimbamí
voi schimbez
ei, ele schimban

II amer
jo amo
tú ames
el, ela ame
noi amemí
voi amez
ei, ele amen

III defacir (w przypadku czasowników zakończonych na cir i cer zachodzi wymiana [ ʧ ] > [ s ] w pierwszej osobie liczby pojedynczej)
jo defaço
tú defaces
el, ela defaci
noi defacimí
voi defacez
ei, ele defacin

Trzy podstawowe czasowniki nieregularne to fir - być, haver - mieć i puter - móc:
jo son | have | posso
tú es | haves | putes
el, ela e | a | poate
noi soní | haí | podemí
voi erez | hez | putez
ei, ele sunt | an | pot

Kwadracik

Od czego zależy dystrybucja ã i õ, jeśli można spytać?

Rémy

Zależeć, to nie zależy od niczego. Ã może być umieszczone wyłącznie w środku wyrazu przed m, n, ng lub ñ, przed ng i ñ traci nosowość. Õ podlega tym samym zasadom, ale może być umieszczone także na końcu wyrazu. Od reguły są oczywiście wyjątki, głównie w słowach wymyślanych na poczekaniu podczas pisania.

Kwadracik

Dziwaczne (kombinacja samogłoska nosowa + spółgłoska nosowa wydaje mi się ) - tak ps., chodziło mi raczej o dystrybucję "historyczną" - tj. mamy na przykład "schimban" a nie "schimbã", no więc skąd biorą się te "ã" jak nie z "an", "am", etc.? No, teraz wiem, że to działa tylko w środku wyrazu, ale i tak wydaje mi się że samogłoski nosowe powinny raczej zastępować kombinacje tego typu, zamiast występować dodatkowo przed nosówkami.

Rémy

Spółgłoski nosowe nie są wymawiane po samogłoskach nosowych, tak jak dzieje się to w języku portugalskim. Tak więc ãn wymawiamy /a~/, a nie /a~n/. I /ɔ̃ / a nie /ɔ~n/ w przypadku õn.

Ale dużo logiki nie oczekuj, ten conlang ma sześć lat i nie wszystko w nim jest tak jak powinno Wink

----

Jako, że w języku tym spisuję wspomnienia itp., dobrze rozwinięte są czasy przeszłe w liczbie dwa i pół:
perfect - czyli przeszły dokonany
a) passat proxim - przeszły bliski
b) passat remõnt - przeszły odległy
imperfect - czyli przeszły niedokonany

Czas przeszły bliski tworzymy przez odmienioną formę czasownika haver i formę imiesłowu biernego (particíp passat). Wyjątkiem jest czasownik być, który ma swój własny czasownik posiłkowy ar.

fir w przeszłym bliskim:
jo o fost
tú as fost
el, ela a fost
noi amí fost
voi az fost
ei, ele an fost

Formy imiesłowu przeszłego tworzymy przez dodanie do bezokolicznika odpowiedniej końcówki:
w koniugacji I: -and - cautand schimband, parland, mólestand, tristand
w koniugacji II: -end - amend, farsend, volvend, cherend, controlend, flóvend
w koniugacji III:
a) w przypadku czasowników jednosylabowych nie usuwamy końcówki ir i do całego bezokolicznika dodajemy -and - mirand, lirand, tirand
b) w przypadku czasowników długich dodajemy -ind - defacind, cenind

Część czasownikiów ma nieregularne formy imiesłowu:
a) fir - fost
b) haver - hant
c) puter - potand
d) fazer (robić) - fizand
e) ir (iść) - vand

Czas przeszły odległy ma swoje własne końcówki, dodawane do tematu bezokolicznika, ale używany jest rzadko, opisuje głównie wydarzenia, które miały miejsce wcześniej niż inne. Tylko fir, haver i puter mają w tym czasie formy nieregularne. "Pomniejsze" nieregularności dotyczą tylko wymiany [ ʧ ] > [ s ], [ ʤ ] > [ g ] lub zmiany miejsca padania akcentu.

koniugacje nieregularne:
jo fuo | hebo | poai
tú fuasí | hebasí | poesí
el, ela fua | hé | potté
noi fummí | hemmí | puemí
voi fusté | havesté | puisté
ei, ele fost | haverón | puteron

koniugacje regularne:
(schimbar, amer, mir)
jo schimbai | amei | mí
tú schimbasí | amesí | misí
el, ela schimbá | amé | mí
noi schimbaní | amení | miní
voi schimbasté | amesté | misté
ei, ele schimbaron | ameron | miron

Vilén · Gość

Rémy

Oj wiesz o co mi chodzi Razz

Rémy

Rémy

Timpul

Fajny język. Taki...ciepły. Podoba mi się bardziej niż pomerański Smile

.

Rémy

Prawda, polones jest trochę subtelniejszy i miększy od pomerańskiego. Ale ja lubię oba, to są tak naprawdę jedyne conlangi mojego autorstwa, które mi się podobają. Wink

Rémy

[quote=Polska Wikipedia]Warszawa (nazwa formalna: miasto stołeczne Warszawa) to miasto w centralnej Polsce, na Mazowszu; od 1596 stolica Polski. Ważny ośrodek naukowy, kulturalny, polityczny oraz gospodarczy. Największe pod względem liczby ludności (1 700 536 mieszkańców w czerwcu 2006 [1]) i powierzchni (517,90 km²) miasto w Polsce. W Warszawie mieszczą się siedziby parlamentu (Sejmu i Senatu), Prezydenta RP, Rady Ministrów i innych władz centralnych. Warszawa jest także stolicą województwa mazowieckiego.[/quote]
W polonés to będzie:
Varsovia (denomin formal: Cita capologa de Varsovia) e una cita nella Poloña centrala, en Masovía; pãn á 1596 un capologhe polonés. Il center importante de sciencía, cultura, politica é ecónomia. La plú grande cita della Poloña pella populatia (1 700 536 abitanti en juni 2006) é pella superfatia (517,90 km²). En Varsovia se legan le statie dun parlament (Seim é Sená), Prescident della Republica Polonesa, Concil delli Ministri é alte institutie centrale. Varsovia e tambõ un capologhe del vojevodat Masóvia.

Rémy

Liczbę mnogą tworzy się na kilka sposobów:
a) jeśli słowo kończy się na i lub spółgłoskę, dodajemy -i
útanti -> útantii, schimb > schimbi
b) jeśli słowo kończy się na ñ, zamieniamy je na -ni
añ > ani
c) jeśli słowo końvzy się na l, dodajemy końcówkę -li
litoral > litoralli
d) jeśli słowo kończy się na a, zamieniamy je na -e
superfatia > superfatie
e) jeśli słowo kończy się na ça, zamieniamy je na -che
mudança > mudanche
f) jeśli słowo kończy się na e, forma liczby mnogiej jest identyczna jak forma liczby pojedynczej
capologhe > capologhe

Wiktor