Conlanger

Kwadracik

A co mi tam. Postanowiłem się pobawić i stworzyć (w świecie Jawy) język Nissajów zamieszkujących Góry Wschodnie na zachód od Atrei (i wschód od Seleny). Język, ahem ahem, tonalny.

Zacznijmy od fonologii - spółgłoski to:

[p b t d ts dz k g ʔ m n f θ ð s z x ħ w r l j]

[θ ð] są zapisywane jako th dh, [ʔ] jako ', [ħ] jako h, [j] jako y, pozostałe jak w IPA.

Spółgłoski: [a e i o u], super, co?

A teraz tony (na przykładzie a):

á - Rosnący długi (jak przy pytaniach)
à - Opadający długi (odwrotnie do powyższego, wyrównuje się pod koniec)
ă - Niski długi (lekko opadający aż do dna, następnie odbijający do góry, jak w mandaryńskim, heh)
ā - Wysoki krótki (wysoki głos, lekko rosnący i opadający)
ả - Opadający krótki (jak przy dobitnym stwierdzeniu)

Istnieją też sylaby bez tonu, zawsze bardzo krótkie i nieakcentowane. Zasadniczo przeciągają i kończą one ton poprzedzającej sylaby. Samogłoski w tych sylabach są silnie zredukowane, więc niekiedy mogą być wymiawane jako [ə].

Trochę fonotaktyk: Sylaba ma strukturę (C)V(C). Na końcu sylaby stać mogą jedynie p t k ' h m n r l. h nie może stać na początku sylaby.

Zabronione są dwie sylaby z następującym po sobie długim tonem, podobnie, niektóre zmiany morfologiczne (dodawane przy odmianie afiksy) mogą skracać lub wydłużać tony.

Ton [á] skraca się do [ā] i odwrotnie ([ā] wydłuża się do [á]), tony [à ă] skracają się do [ả], [ả] natomiast zawsze wydłuża się do [à].

Przykład na rzeczowniku:

Fák znaczy "syn". Rzeczowniki we wschodnionissajskim odmieniają się przez liczbę i określoność.

Liczba mnoga tworzona jest przez dodanie sufiksu -in i skrócenie tonu. Tak więc "synowie" w tym języku to fākin. Żeby podać pełną odmianę:

l.p.nieokr. fák (syn)
l.mn. nieokr. fākin (synowie)
l.p.okr. fākon (ten syn)
l.mn.okr. fákon (ci synowie)

Jak widać, oryginalny, długi ton zachowany jest jedynie w przypadku l.p. nieokreślonej i l.mn. określonej. Jeśli jednak oryginalny ton jest krótki (jak w słowie tsỏn, "córka") pozostaje on taki sam we wszystkich przypadkach, poza l.mn. określoną, gdzie jest przymusowo wydłużony.

l.p.nieokr. tsỏn (córka)
l.mn. nieokr. tsỏnin (córka)
l.p.okr. tsỏnon (ta córka)
l.mn.okr. tsònon (te córki)

Dla porównania, dopełniacz we wschodnionissajskim tworzy się przez dodanie klityki -n lub -on, w pisowni oddzielanej apostrofą, ale nie zmieniającej tonów. Stąd np. tsònon (te córki) kontrastuje z tsỏn'on (córek).

Jeszcze dziwniejsze rzeczy dzieją się z tonami przy odmianie czasownika, który to odmienia się przez osobę i tryb. Najciekawsze jest tworzenie trybu pytającego, na co istnieją dwa wzorce:

Czasownik krótkotonowy rả (pracować) w trybie pytającym trzeciej osoby otrzymuje sufiks -í, i staje się rảí (pracuje? pracują?). Jednak w pierwszej i drugiej osobie ton rdzenie zmienia się na długi rosnący, zaś końcówka osobowa (w trybie ozn. odpowiednio -se i ko) "przechwytuje" oryginalny ton - i mamy rásẻ (pracuję? pracujemy?) i rákỏ (pracujesz? pracujecie?).

Przy czasowniku długotonowym drùh (spadać), sytuacja w pierwszej i drugiej osobie wygląda tak samo, z tym, że oryginalny ton musi zostać skrócony - wychodzi nam drúhsẻ i drúhkỏ. W trzeciej osobie dodajemy sufiks -í i skracamy oryginalny ton, otrzymując drủhí.

To chyba tyle na razie... co uważacie? :)

Vilén · Gość

Toivo

Kwadracik

Rotfl, chodziło o wysoki krótki Razz

Leto Atryda

Jeśli sylaba ma strukturę CVC to z kąd się wzięło drùh ?

Canis

Kwadracik

[quote]Jeśli sylaba ma strukturę CVC to z kąd się wzięło drùh ?[quote]

Ak, faktycznie, niekonswekwentny jestem. W zasadzie powinno być (C)(C)V(C).