Conlanger

Skrzeczu

Przypuśćmy, że jest para czegoś. W różnych conlangach może być różnie wyrażana, np. jako para lub dwa czegoś lub w liczbie podwójnej. Które rozwiązanie jest częściej stosowane, bo w tworzonym przeze mnie języku ëlëmen lub alternatywnie eqleqmen za wyrażenie pary odpowiada liczba podwójna?

Silmethúlë

Założę się, że najczęściej jest to po prostu "dwa cosie", "para" i "dwa" oznacza dokładnie to samo, więc, przynajmniej ja uważam takie słowo za zbędne i myślę, że "para cosiów" jest stosowana o wiele rzadziej. Jeżeli chodzi o liczbę podwójną - większosć conlangów w ogóle takiej nie ma Wink

.

zavadzky

I lepszym rozwiązaniem dla mnie jest pozostawienie pozostałości daaaaaaawnej liczby podwójnej: jak w angielskim Tom and Jim, they are both stupid Razz

- oni OBAJ (dwaj) są głupi Smile

Kwadracik

Silmethúlë

Zyx

Jako że ferrincki w sumie nigdy liczby podwójnej nie posiadał, pojęcie "pary" jest tam traktowane tak samo, jak wszystkich innych liczb. Kiedy trzeba to wyeksponować, np. "Obaj tam byli", stosuje się najzwyklejszy liczebnik:

Villi dwa net esties ĉet bargane.
(Obaj nie poszli do sklepu)

pittmirg

Prince of Sorrow

W moim conlangu stosuję numerus dualis- uważam, że to dobre rozwiązanie

muggler

Prince of Sorrow

Niech Ci będzie Wink

Ach ta terminologia łacińska Wink

Pijotrfieczerst · Gość

zavadzky

Luntrus

Tak. W staropolskim istniała liczba podwójna.

Co do zwierzyńskiego, liczba podwójna jest zbędna. W liczbie mnogiej dodajemy "'o", np.: avka (ławka) - avka'o (ławki).

Ale w polskim jest coś podobnego do l. podwójnej.
ogórek
dwa, trzy, cztery ogórki
pięć ogórków

Silmethúlë

Zwierzyńskich możesz się już nie chwalić. Nie wzbudził podziwu. W polskim mamy pozostałości liczby podwójnej typu rękami i rękoma, czy oczami, oczyma...

co do ogórków - to już inna bajka, przy pięciu i więcej od bogdaj prasłowiańskiego mamy liczebnik+dopełniacz. Jeżeli ktoś wie skąd to się wzięło, miłoby było, gdyby podzielił sie wiedzą, tak btw Wink

.

pittmirg

Wydaje mi się, że występowanie rzeczowników w dopełniaczu przy liczebnikach jest dość popularne wśród jezyków, ponieważ liczebniki często są pewną grupą rzeczowników, albo historycznie się z nich wywodzą. Można sobie na przykład łatwo wyobrazić, jak rzeczownik znaczący "oddział", "chmara", "ręka" staje się liczebnikiem oznaczającym powiedzmy "pięć" w przypadku "ręki" (bo zazwyczaj 5 palców Wink

; coś mi się przypomina że niektóre z indoeuropejskich liczebników nawet mają podobne etymologie ale szczegółów nie pamiętam).

Na dowód, że bezczelnie nie łżę, przykład z jednego z języków berberyjskich:

a. tlata [n t@wrar]
trzy [DOP wzgórze]
"trzy wzgórza" (dosł. "trzy wzgórz")
b. axxam [n w@ryaz]
dom [DOP człowiek]
"dom człowieka"

W językach słowiańskich sprawa jest bardziej skomplikowana. Weźmy polski:

liczebnik 1 zachowuje się w zasadzie jak przymiotnik - jest "podporządkowany" rzeczownikowi, który określa:

jeden człowiek, jedna kobieta, jednych ludzi, jednego samolotu

liczebnik 2 zachowuje się w sposób b-j złożony, mianowicie z rzeczownikami żeńskimi mamy formę "dwie", mającą postać "przymiotnikowatą":

dwie kobiety, dwóch dziewczyn, dwiema/dwoma ławkami

z rzeczownikami rodzaju nij. i męskiego nieosobowego przybiera formę "dwa":

dwa słońca, dwóch słońc, dwa psy, dwóm psom, dwoma kotami,

z rzeczownikami rodzaju męskiego osobowego ma tylko w mianowniku formę "dwaj"

dwaj meżczyźni, dwaj pariasi

albo "dwóch" , zachowującą się nieco inaczej - jak rzeczownik

dwóch mężczyzn (mian, biern, dop)

W celowniku, narzedniku, miejscowniku, bierniku i dopełniaczu występują dla ostatnich dwóch przykładów wspólne formy dwóm, dwoma, dwóch.

Podobnie zachowują się liczebniki trzy (trzech, trzej) i cztery (czterej, czterech), z tym że nie ma rozróżnienia na rodzaj żeński i nijaki/męski nieosobowy.

Interesujące, że lizebniki 2, 3, 4 mogą się zachowywać jak rzeczowniki tylko w mianowniku (być może też w D i B, ale nie jest to widoczne)

Liczebniki od pięciu w górę mają 2 formy: niemęskoosobową (pięć, sześć) i męskoosobową (pieciu, sześciu). Zachowują się podobnie jak rzeczowniki z wyjątkiem przypadków C, N, Ms, w których zachowują się jak przymitoniki.

pięciu mężczyzn > pięcioma mężczyznami

Można powiedzieć, że w M, D, B występuje tu double marking, jako że liczebnik (head) jest odmieniany przez rodzaj podległego mu rzeczownika, zaś rzeczownik (dependent) ma narzucony przypadek - D.

Liczebniki tysiąc, milion, miliard itp. zachowują się już jak typowe rzeczowniki, bez udziwnień. [edit]Widać zatem, że im wyższy liczebnik, tym tendencja jest, że będzie mieć bardziej rzeczownikowy charakter. [/edit] Jakieś uwagi?