Conlanger

Kwadracik

A co mi tam. Moja babcia (zamieszkanie: pod Koszalinem, Zachodniopomorskie, pochodzenie: nie wiem - mój dziadek był z obecnej Litwy, ale babcia jest chyba miejscowa ;)) ma ciekawy idiolekt. Jego dwie podstawowe cechy to:

1. Przechodzenie [ɔ] w [u]. Zauważyłem że ma to miejsce głównie przed [u] w następnej sylabie (np. "kómunista", i jeszcze inny jakiś taki przykład którego zapomniałem), ale też w krótszych wyrazach ("któś", "cóś"). Podejrzewam, że jest to jakaś cecha regionalna.

2. Enigmatyczna geminacja [j] zachodząca w zanegowanym czasowniku "jeść". Innymi słowy: "niejjesz", "niejjem", "niejje", etc. Nie zauważyłem czegoś podobnego w innych wyrazach, ale moja babcia niekiedy wtrącała [j] na końcu sylaby przed inną spółgłoską.

Jakieś komentarze? :)

pittmirg

ZTCP redukcja nieakcentowanego /O/ w stronę [u] ("tupola") jest kojarzona z ukraińskim dialektem kresowym, chociaż nie dam sobie głowy uciąć, czy nie występuje to też gdzieś indziej.
Chyba w niektórych lektach śląskich też "ů" może odpowiadać polskiemu /O/, z tego co widziałem na śląskiej wikipedii.
Za to formy typu "cóś" są dosyć powszechnie znane; może to po prostu historyczna różnica długości samogłoski (w sumie, nigdy w 100% nie rozumiałem, jakie były w staropolskim zasady wzdłużenia samogłosek w por. z prasłowiańskim).

pittmirg

Zresztą, zachodniopomorskie jest zamieszkałe głównie przez ludność, która napłynęła z różnych polskojęzycznych regionów, w dużej części z Kresów wschodnich, jako że miejscowa głównie niemieckojęzyczna ludność została wysiedlona po wojnie, ew. niedobitki same wyjechały do Niemiec (także np. część pozostałych Słowińców).

Sporo jest na Pomorzu też Ukrainców, co jest dziedzictwem po akcji "Wisła": w Kołobrzegu widziałem cerkiew z napisami po ukraińsku.

Nie zdziwiłbym się zatem, gdyby wspomniana babcia również była skądś ze wschodu.

W zasadzie bardziej autochtoniczna ludność zaczyna się dopiero w pomorskim (tzn. Kaszubi).

Vilén · Gość

varpho

Toivo

Vilén · Gość