Conlanger

Mścisław Ruthenia

Angielski jest brzydki.

pittmirg, z tego co piszesz wynika, że niektóre nazwy wtorku nie nawiązują do tego, że jest drugi, lecz, że to jest jutro.

pittmirg

Pingijno

Feles

Angielski - ot, zwykły język.

Lubię brytyjski - w moim odczuciu zachowuje wiele wczesnoangielskiego piękna. A amerykański jest dla mnie ciałem bezpostaciowym, które dopiero będzie się krystalizować.

Dynozaur

Dla mnie angielski nie jest ani piękny ani brzydki. Bo nie ma taki być.

To taki język-piekarnik. Nie ma ozdabiać kuchni, tylko spełniać swoją rolę i być prosty w obsłudze.

Nie żebym lubił to, że angielski uważany jest za ogólnoświatowy auxlang. Ale skoro już tak jest, i dobrze znam ten język - to po co narzekać? Lepsze to niż esperanto.

W każdym razie, angielski to dla mnie język, który nie stanowi "wartości naukowo-badawczej". Wiem, że gdyby się wgłębić w jego historję, to pewnie byłaby całkiem ciekawa. Ale jakoś nie chce mi się wgłębiać. Wiem tylko, że staroangielski to całkiem fajny język. Ale wszystko co było w nim dobre zanikło bezpowrotnie.

Poza tym, filologja angielska to kierunek, od którego trzymam się z daleka, bo to oznacza ślęczenie nad Szekspirem i innymi beztalenciami tego typu. W ogóle, wspominałem już, że nie znoszę mentalności Angoli (Amerykańców tym bardziej - oni w ogóle nie mają mentalności)?

Mścisław Ruthenia

Staroangielski, owszem- fajny, germański, ze wszystkim co takowy posiadać powinien (choć wolę nazwę anglosaski).
Angielski- wielki śmietnik: Rozkładające się szczątki gramatyki germańskiej, zachwaszczone słowami ze wszystkich języków dookoła.

Feles

Staroangielski jednak zbyt germański w moim odczuciu.

Ja jednak wolę czasy z tuż przed Przesuwki Samogłoskowej i tuż po niej. Obecna fonologia samogłosek angielskiego to - szczerze mówiąc - chaos, śmietnik, stan pośredni pomiędzy dwoma "kryształami", ładnymi układami.
W brytyjskim wciąż dużą rolę odgrywa iloczas, to stabilizuje nieco układ, to mi się podoba. Amerykański natomiast przechodzi swoistą nową przesuwkę.