Conlanger

Kwadracik

1. W polskim wymowa wolnostojącego "nie" brzmi niemal bez wyjątków [ɲɛʔ], ew. [ɲɛʔɛ] albo [ɲɛʔə]. Odpowiedź przecząca bez zwarcia krtaniowego [ɲɛ] jeśli już jest, jest zwykle przeciągana dla podtrzymania tego [ɛ].

Zastanawia mnie to, że bez tego w sposób naturalny wolnostojące [ɲɛ] ma ton opadający i jest mniej wyraźne. Dlatego w pewien sposób postulowałbym pewien rozwój tego rodzaju dla powstawania tonów: sylaby otwarte krótkie częściej rozwijałyby się w ton opadający, sylaby zamknięte/długie w rosnący/wysoki/opadająco-rosnący.

Może to trochę farfeczyste, ale na przykładzie "nie", "nie.", "nieee" i "nie-e" wyraźnie widać pewnego rodzaju "naturalny" rozkład tonów.

2. W mniej standardowych (i znacznie bardziej kolokwialnych) wariantach polskiego zauważyłem depalatalizację spółgłosek przy odmianie czasownika. Ostatnio widziałem "wydre" (zamiast wydrze), jest jeszcze "wre" ("wrze") i z czasów gimnazjów "zajebę".

Czy można to wszystko jakoś podwiązać pod jedno zjawisko? Przy "wre" i "wrze" chyba obie formy są poprawne. "Zajebę" to dla mnie enigma, ale pewnie ma to związek z twardym bezok. "zajebać", czego nie ma w przypadku miękkiego "lubić" (*"lubę").

3. Kolejna korelacja: nienormatywne formy czasowników a nieregularny tryb rozkazujący.

zgiąć - zegnij
przyjąć - przyjmij
odjąć - odejmij
wzią(ś)ć - weź
wleźć - wleź

Wydaje mi się, że teoria o analogii "wziąść" do "siąść" jest o tyle niekompletna, że widzę tu też związek między tworzeniem nowego bezokolicznika a trybem rozkazującym.

Miałem jeszcze w głowie inny przykład czasownika, ale już nie pamiętam o jaki chodziło. Też jakaś różnica w tworzeniu liczby mnogiej IIRC...

Kamil M.

bandziol20

Toivo

Ja ostatnio ze zdziwieniem odkryłem, że zaimek "on" ma aż 3 formy dopełniacza: go, jego, niego. Ta ostatnia jest używana z przyimkami. Dziwna sprawa ogólnie.

Ponadto zastanowił mnie fakt, że zaimki "mój, twój" sa odmienne, a "jego, jej" nie. Końcówki tych w 3. osobie przypominają końcówki dopełniacza, stąd też moje przypuszczenie, że wytworzyły się z dopełniacza jakiegoś słowa (ktoś zna dokładną etymologię?). Natomiast "mój, twój" brzmią jak przymiotniki w mianowniku i jak przymiotniki się odmieniają.

varpho

po węgiersku zaimki pierwszej i drugiej osoby odmieniają się inaczej niż zaimki trzeciej osoby, które odmieniają się tak jak rzeczowniki.

to tak przy okazji.