Conlanger

pittmirg

Ech, ale ja nie znam tego z neta, tylko od mojej babci.

bandziol20

No to łyknij to na kontrakcję abo kontaminację z : "Boże, ludzie złoci".

bandziol20

jakie obowiązują zasady w połączeniach liczebnik + przymiotnik, np. trójstronny, wielomiejscowy, trzypokojowy ?

Dynozaur

spitygniew

Dynozaur

Dobra, teraz taka zagadka.

Według Brücknera zaimek 1. osoby liczby podwójnej w staropolskim brzmiał wa. Jak w takim razie brzmiał zaimek 2. osoby l. podw.?

I chodzi mi o staropolski, nie prasłowiański. W prasłowiańskim zaimek 1 os. brzmiał *vě, a drugiej - *va.

Zimny zachował to və w 1. os. du, bo to mój uloffciany zaimeczeq :3

Feles

Urobić jakieś odkońcówkowe "ta"?

pittmirg

Z moich poszukiwań wyłania się następujący obraz:

- na pewno jest poświadczone wa dla mianownika 1.os. l.podw., przekształcone pw. końcówki czasownika 1du (powinno być *wie); XV w.: "wszystko, co wa przysięgła", XVI w.: "osieł z wołem: wa nie umiewa oracyj"

- Kurczabowa podaje w GHJP jakieś na i wa, odpowiednio dla 1du i 2du; nie wiem na jakiej podstawie

- nie znalazłem żadnych przykładów użycia zaimka 2du w mianowniku; Klemensiewicz et al. w ogóle milczą na jego temat w GHJP; M. Kapović w swojej pracy nt. rekonstrukcji bałtosłowiańskich zaimków osobowych twierdzi że w "Everywhere else, including (...) Old Polish, only the form vy appears in the function of the 2nd person nominative dual". Wspomina o mianownikowym va dla 1du w płn.-słow. (i o kaszubskim va w 2du)

- w kaszubskim historycznym zaimkiem 1du jest ma (2du: wa); w polskich dialektach częsta jest końcówka -ma powstała ze skrzyżowania -my i form dualnych

Feles

Nie, po prostu tak wyglądałoby bardziej aglutynacyjnie, a to podobno odmładza.

spitygniew

Skąd się wziął element -g- w formach liczebników zbiorowych typu dwojga?

BartekChom

Formy liczebników zbiorowych uległy kontaminacji (skrzyżowaniu).

D. r.m. dъvoj-a lub dъvoj-ego > dwoj(e)ga

bandziol20

No właśnie, liczebniki nie mogły się zdecydować, czy są bardziej rzeczownikami czy przymiotnikami. Razz

Bardzo też jest znamienne zaniknięcie tego e w -(e)ga. Kuraszkiewicz wiązał to z akcentem na pierwszą sylabę, który - jego zdaniem - doprowadził do form typu wielki (z wie-li-ki), tylko (to-li-ko), kilka (ko-li-ko), trzynaście (trzy na dzie-się-cie). To ostatnie warto porównać z innymi, choćby z rosyjskim тринадцать (trzy na dzie-sięć).
Hm... nie wiem jeszcze, jak to się dokładnie rozwinęło w południowych.
Np. chorwacki ma trinaest, słoweński trinajst.

Jak przecinkujecie formy ze spójnikiem "że" ?
Dodam, że interpunkcja to nie jest mocna strona.
Sam się ostatnio złapałem na tym, że napisałem : "z tymże". Mają z tym, tj. z ustaleniem reguły w interpunkcji, pewien problem na language builderach :
[link widoczny dla zalogowanych]

Niezła awantura o użycie wyrażeń nt. "tylko że" & "tyle tylko że":
[link widoczny dla zalogowanych]