Conlanger

pmva · Gość

1.
Wypowiedź Kwadracika jest przykładem tego, co eufemistycznie można by nazwać omamieniem przez IPA. Pojęcie „retrofleksyjności” jest zupełnie zbędne. W rzeczywistości w szwedzkim (ale nie w Finlandii czy Skanii --> [link widoczny dla zalogowanych] ), norweskim czy polskim (<sz>, <ż>, <cz>, <dż> oraz <t> i <d> w grupach typu <trz> w starannej (nie: emfatycznej) wymowie) mamy do czynienia ze spółgłoskami postalweolarnymi albo, jak kto woli, zadziąsłowymi. Jeśli chodzi o Indie, to -- trochę upraszczając – spółgłoski transkrybowane jako <ṭ>, <ṣ> itd. w jj. indoeuropejskich oznaczają postalweolarne, natomiast w jj. drawidyjskich (sub)apiko-palatalne. Dla tych ostatnich lamerskie IPA nie ma symboli.

2.
Jeśli chodzi o krowę, to musi to być pożyczka z czasów bałtosłowiańskich. Polski ma rodzime słowo zawierające pie. rdzeń „rogatości” – sarna.

3.
Co do pie. „laryngalnych”, nie ma oczywiście zgody, co do faktycznej artykulacji h2 i h3, ponieważ:
a) mówimy o języku rekonstruowanym, a nie o faktycznie istniejącym pie., jeśli taki język istniał;
b) nie ma nawet zgody co do ilości tzw. laryngalnych -- dla przykładu Jaan Puhvel w swoim „Hittite Etymological Dictionary” używa 9 symboli, a nie „głównonurtowych” 3.

Do spółgłosek, które powodują zmianę barwy samogłoski, a dokładnie obniżenie i/lub cofnięcie jej artykulacji należą:
a) uwularne;
b) faryngalne;
c) uwularyzowane / faryngalizowane,
co oznacza, że do jednej lub więcej z tych grup musiałyby należeć pie. „laryngalne”. Prawdziwe laryngalne, jako czysta fonacja (pomijając artykulacje dodatkowe), nie mają takiego wpływu na barwę samogłosek.

Przykładami jj., które mają zjawisko jak wyżej są:
-- arabskie ( z wył. maltańskiego)
-- eskimoskie
-- niektóre jj. Kaukazu (np. czeczeński).

4.
Co do wyrazów na –usz jest jeszcze kapelusz ze śrdwłac. capellus. Hipoteza Safarewicza ma sens, a byłaby jeszcze prawdopodobniejsza, gdyby językiem pośredniczącym był taki, w którym artykulacja [s] jest alweolarna; por. np. jak brzmi hiszp. <s> czy kolokw. cz. <ř> dla Polaka.

PS Czy to engine tego forum jest winien, że nie wyświetla symboli kombinowanych (tj. litera + diakrytyk), czy to moja Opera?

test: <ṭ>, <ṣ>, <ř>, <ā>

Teraz wyświetla. Badziewnie, ale jednak. Dziwne...

Artaxes

pmva · Gość

Kwadracik

pmva · Gość

pittmirg

Kwadracik

pmva · Gość

Artaxes

Jakie prawdopodobieństwo istnienia posiada tento zestaw samogłosek, gdzie tylko ı (jak w niem. ist) nie ma długiego odpowiednika ?

a
ā
e
ē
i
ī
o
ō
u
ū
ı

Toivo

Myślę, że posiadanie /I/, /i/ i /i:/ jest mało prawdopodobne. Przewidywałbym w tej sytuacji /I/ > /1/.

Kwadracik

Mi tam wydaje się całkiem sensowne - może pochodzić np. z redukcji krótkich samogłosek przednich, podczas gdy tylne nic takiego nie spotkało.

Toivo

Właśnie w tym sęk, że nie może, bo jest też normalne, niezredukowane krótkie /i/.

Kwadracik

Nie widzę z tym akurat problemu. Długie i krótkie mogą występować fonemicznie bez zmiany w wartości (poza długością) w każdej dostępnej pozycji, a potem np. /e i/ przejść w [ı] przed akcentem albo np. nosowymi, a potem przez przesunięcie/zanik tego czy owego stać się nowymi fonemami.

Trzy stopnie długości też nie są czymś specjalnie dziwnym (estoński, a niefonemicznie i ponoć litewski: angielski brytyjski ma zasadniczo /ı i i:/, ale ı-i zależą od pozycji).

Artaxes

OK, a gdyby dołączyć ǫ oraz jej dłuższy odpowiednik.
Jednak jeszcze nie 'kombinowałem' ze zmianami dotyczącymi długości samogłosek nosowych.

Toivo · Wysłany: Sob 15:19, 07 Mar 2009 Temat postu:

Z czego mogą powstać spółgłoski ejektywne, jeśli w prajęzyku ich nie było?