Conlanger

Dynozaur

Ta sztokawska końcówka -ā w G pl. mnie zawsze przerażała. Jest naprawdę straszna (zwłaszcza w połączeniu z samogłoską ruchomą - pasa = psów).

Swoją drogą, chorwacjo, jak tam u was jest z tym językiem literackim? Czy ktokolwiek się nim posługuje w codziennym życiu, czy może panuje dyglosja?

Swoją drogą, lubię zjawisko dyglosji. Ale w tym wypadku jest ono głupie, bo djalekta czakawskie i kajkawskie, używane w Chorwacji, są sto razy lepsze niż ten pokraczny sztokawski, który wg podręczników ma 7 przypadków, a tak naprawdę ma 6 (celownik i miejscownik zawsze brzmią tak samo, nie spotkałem żadnego wyjątku). A sytuacja, w której język potoczny jest konserwatywniejszy od literackiego jest co najmniej absurdalna.

Mścisław Ruthenia

Dynozaurze, dyglosja rządzi. Podobno kiedyś to było na rusi.
Ciekawe jakie są różnice między literackim czeskim, a czeskim mówionym.

Dynozaur

bandziol20

Mścisław Ruthenia

A dlaczego staroczeski?

Dynozaur

Gość

Dynozaur

Feles

A ja dyglosji nie lubię. Sad

Dynozaur

Feles

Po prostu, nie lubię. Nawet jeśli narzucany jest swój język.
Znać dwa języki to lepiej niż znać jeden, to prawda. Ale jestem zdania, że η Κοινη powinien mieć ograniczone użycie względem tego "miejscowego". W literaturze, w mediach, w szkole mówmy gwarą. Wspólny język zostawmy rozmowom "międzymiastowym", telewizji ogólnokrajowej, pismom urzędowym.
Jeśli ktoś nas nie zrozumie, nasz problem, może trzeba było jednak użyć της Κοινης. Ale nie będziemy przecież na co dzień używać angielskiego bo możemy spotkać kogoś, z kim porozumiemy się tylko po angielsku. Smile

PS. Tak nawiasem:
dla Słowian doskonałym aukslangiem byłby starocerkiewny,
dla Europy doskonałym aukslangiem byłby starogrecki. Wink

PPS. ↙↙↙
A owa koine (czy też katarewusa) powinna być robiona przede wszystkim z sensem, uwzględniająca historię i użyteczność.

Dynozaur

Trochę z innej beczki:

Nie mogę znaleźć nic na temat supinum w języku polskim. Nawet Klemensiewicz nic nie pisze, a przecież musiało istnieć.

Bo ciekawi mnie, czy w polskich formach supinum zachodził przegłos (w końcu kończyło się na twarde -t), czy było to wyrównane, jak w formach 2 os. l.podw. (np. idzieta, nie *idziota).

Nie mogę znaleźć absolutnie nic. Jak wpisałem w Google supinum, to wszystkie wyniki były o łacinie albo szwedzkim. Dopisanie "język polski" nic nie dało.

spitygniew

Hm... może dlatego, że się niezachowało w znanych tekstach, bo zanikło w epoce przedpiśmiennej? Ale to tylko hipoteza.

I jeszcze o tej tajemniczej serbskochorwackiej końcówce gen. pl.: ponoć istnieje aż 15 teorii co do jej powstania, ja znam jedną (-ax przeniesione najpierw z prepositionalisa na wzór wspólnego gen.-prep. z liczby pojedynczej, a potem utrata -x). Zna ktoś inne hipotezy?

Mścisław Ruthenia

Mi wydajet się, że Vojta zrobił jest kawał dobrej roboty z tym jego novoslovienskim.