Conlanger

Kwadracik

Podejrzewam, że to właśnie tryb do opowiadania legend i historii, i wcale nie wydaje mi się takie dziwne - istnieje wiele konwencji przedstawiania historii, i użycie jednego z istniejących trybów jest całkiem sensowne. Podobnie jak książki przyjmują konwencję stosowania tego lub innego czasu.

A stwierdzenie, że nie da się kłamać bo trzeba użyć tego trybu, jest trochę naiwne. Równie dobrze możesz powiedzieć, że w polskim nie możesz skłamać "byłem w pracy" bo jeśli nie byłeś, gramatyka wymaga prefiksu negacji.

Hapana Mtu

W tureckim trybu nieświadka używa się przy opowiadaniu historii zasłyszanych - takich, których się samemu nie widziało.
Z kolei różne zmyślone anegdoty ("przychodzi baba do lekarza") dostają czas teraźniejszy czynności powtarzalnej (zbliżony do ang. present simple, ale rzadziej używany).

jasnysfinks

Proponuję zrównać turecki tryb nieświadka z tym w twoim języku. Lub nazwać te tryb inaczej

Mônsterior

Hapana Mtu

W zasadzie nie doszliśmy jeszcze do trybu nieświadka na tureckim, ale wydaje mi się, że wcale nie musi być on związany z prawdą i fałszem.

A opowiedział B, że C wyjadł wszystkie lody. Potem B na własne oczy widział, że D ma nową fryzurę. B spotyka E i opowiada:

"C wyjadł lody" - tryb nieświadka (domyślnie: słyszałem, opowiadano mi, ktoś dał mi cynk, że C wyjadł lody), prawda
"D wyjadł lody" - tryb nieświadka (domyślnie: słyszałem, opowiadano mi, ktoś dał mi cynk, że D wyjadł lody), nieprawda
"C ma nową fryzurę" - tryb orzekający, nieprawda
"D ma nową fryzurę" - tryb orzekający, prawda

Poza tym języki aglutynacyjne tym różnią się od fleksyjnych, że lubią pomijać zbędne i redundantne końcówki. Np. w węgierskim można śmiało powiedzieć "mężczyźni przyszli ze swoją żoną" - dodatkowa sylaba na oznaczenie mnogości żon wypada, bo dla wszystkich jest oczywiste, że żona nie była jedna. Tak samo tryb nieświadka w tureckim jest kolejną sylabą dorzuconą do każdego czasownika, więc z praktyce nie używa się go za każdym razem, gdy opowiada się o czymś, czego się nie widziało, a głównie wtedy, kiedy chce się podkreślić, że zna się rzecz z drugiej ręki.
W polskim (fleksja) mogłoby to oczywiście wyglądać inaczej.

Timpul

Henryk Pruthenia

Tryb nieświadka służy do opisu:
a) historii, opowieści;
b) gdy daną informacyję zasłyszeliśmy u kogoś i nie jesteśmy pewni, że to prawda;
c) gdy kłamiemy, ale chemy aby nasz odbiorca to wiedział (np. Jakie to dobre! - nasza mina i to, że plujemy na to nie wskazuje, a na dodatek używamy tybu nieświadka).