Conlanger

Henryk Pruthenia · Wysłany: Pią 7:18, 19 Mar 2010 Temat postu: Проро&

Henryk został na kilka dni w domu, i coś tam naszrajbał Very Happy

Пророчества
*Ańv wstała z łóżka i powolnym krokiem ruszyła ku drzwiom prowadzącym do kuchni, z której można było usłyszeć przyciszone radyjko. Nie minęło dużo czasu, aby Ańv stała przy nim i przekręcała gałkę poszukując inną stację. Ta, która teraz leciała wcale nie odpowiadała Elfce, gdyż audycja odbywała się w języku klraptyjskim, brzmiącym dla Ańv twardo, szorstko i dziwnie (po prostu nie mogła sobie wyobrazić jak wyrazy można artykułować bez samogłosek), oraz co najważniejsze, nie mogła go nic a nic zrozumieć. Po chwili bawienia się gałeczką, usłyszała znajomy głos słynnej Ány Mihóvnej prowadzącej wywiad z Vrnkeisem Trpkupslem, też znaną (i dodatkowo dość ważną w polityce światowej) personą, przewodniczącym Międzynarodowego Związku Krasnoludów. Pytania zadawane przez Ánę Mihóvną dotyczyły odbywających się ostatnio masowych strajków nieludzi na terenie Autonomicznej Republiki Rabawanu i Królestwa Vallemore. Jak się szybko okazało, Ańv nie była wcale zainteresowana stanowiskiem Międzynarodowego Związku Krasnoludów wobec zaistniałej sytuacji i gałeczka znów została wprawiono w co prawda krótkotrwały, ale zawsze ruch. Przyczyną końca zabawy z gałką było znalezienie ulubionej stacji Ańv, Radia Zvota Mzyka. Usatysfakcjonowana pogłośniła radyjko, odeszła od niego, by podejść do lodówki, z której wyciągnęła pomidor i masło. Z nimi to ruszyła do szafki, której zawartość pozbawiła o tytanowy nóż, jej nowy nabytek, z którego wciąż nie mogła się nacieszyć. Wraz z nożem, masłem i pomidorem powędrowała do stołu ustawionego na środku kuchni-jadalni. Na owym stole znajdowała się gazeta i chlebak, który tak samo jak i poprzednio szafka został o coś odciążony. Padło na dwie kromki „ekologicznego” chleba, które zaraz zostały zręcznie posmarowane masłem. Nóż, brudny od smarowania, został wykorzystany przy cięciu pomidora. Nowe ostrze z łatwością przechodziło przez pomidor, raz za razem pomniejszając go o plasterek. Ańv z lubością spojrzała na nóż, który zaraz został (oczywiście po umyciu) odłożony na swoje miejsce, to jest do szafki. Kilka sekund później delektowała się smakiem pomidora, nie wiedzieć czemu jej ulubionego warzywa, poczytując gazetę. Większość artykułów Ańv zdążyła już przeczytać, po tym jak wróciła z pracy, więc korzystanie z gazety ograniczyło się li tylko do obejrzenia kolorowych obrazków i nagłówków. Zresztą czytanie nie było jej już wcale potrzebne do szczęścia, gdyż drobne (w Ańv mniemaniu) kanapeczki zaraz zostały pochłonięte przez Elfkę, która skierowała się do lustra znajdującego się w pokoju dziennym. Po co stanęła przed lustrem, tego nie wiadomo. Być może, chciała podziwiać swoją figurę, bądź sprawdzić czy zjedzone ledwo co kanapeczki nie doprowadziły do niemożliwej (ze względu na dietę i geny odziedziczone po rodzicach Elfach) złej zmiany w nienagannej jak dotąd figurze Ańv. W lustrze tym można było zobaczyć długie, opadające za ramiona czarne prawie jak smoła włosy, trójkątną, a więc zwykłą Elfom twarz z dużymi błękitnymi oczyma. Upewniwszy się, że wszystko jest tak, jak być powinno wróciła do pokoju, nie zapominając oczywiście o tym, by trzykrotnie zaklaskać za sobą (trzykrotne zaklaskanie powodowało wyłączenie się wszystkich urządzeń w pomieszczeniu, Ańv było oszczędna). Pokój, a dokładnie sypialnia w której się znalazła nie była bogato urządzona. W pokoju znajdowały się: telewizor, szafa, stolik, łóżko z baldachimem oraz mała komódka, stojąca obok łóżka. Na komódce tej, znajdowały się kolejno książka i szklanka wypełniona jakimś ziołowym napojem, które Elfy ubóstwiają, zaś innym rasom nie przechodzi to nawet przez gardło. Tak więc jak już wspomniano, w pokoju znajduje się łóżko z baldachimem. Pod ten oto baldachim wskoczyła Ańv, i zaraz otuliła się ciepła kołdrą z jakiegoś miłego w dotyku materiału (Ańv nigdy się na tym nie znała). Ciepło, które ją ogarnęło od razu zwyciężyło znużenie, ale nie mogło jej przeszkodzić w tak miłej czynności, jaką było zasypianie. Ańv, po chwili zatonęła w przyjemnych falach snu.

Obraz Pierwszy

Nad głową wysokiej postaci, ukrytej pod szarym, niestety podartym płaszczem wisiały tysiące gwiazd. Noc, była dość jasna, bowiem oba księżyce były w pełni. Wysoka postać, nie spała jednak, bowiem półleżąc obserwowała polankę przed nią się rozciągającą. Za polanką znajdowało się morze lasów, lub przynajmniej tak się zdawało w panującym mroku. Horyzontu Ańv nie potrafiła dostrzec. No właśnie. Ańv nie tylko nie potrafiła dostrzec horyzontu. Co gorsze, nie widziała kim tutaj była. Po prostu widziała tak, jak by tam stała, i się rozglądała po okolicy, lecz gdy spoglądała w dół nie mogła zobaczyć żadnego fragmentu swojego ciała, jakby tam, w tej rzeczywistości nie istniała. I tu Ańv spotkał kolejny problem. Nie wiedziała jak się tu znalazła. Po prostu poszła spać i... Spać. „Aha, tu leży wampir pogrzebany” - pomyślała. „Ja śnię, dlatego to wszystko widzę.” - stwierdziła w myślach. Czy te stwierdzenie było prawdziwe, trudno było rzec. Jedyne co można było stwierdzić, to właśnie to, że rzeczywistość, w której się znajdowała wyglądała na całkiem znane miejsce, którego, niestety nie mogła sobie w tamtych chwilach przypomnieć. Nagle, postać, która okazała się człowiekiem (Ańv poznała to po uszach, które były okrągłe, nie szpiczaste) podskoczyła do góry, jakby opętana przez demony i wyciągnęła miecz z pochwy. Elfka usłyszała to, bo nie mogła tego zobaczyć. Chmury zasłoniły Viortnir, księżyc koloru krwi, a drugi księżyc, Coltnir, przybrany w biel, zieleń i błękit był bliski końca swego codziennego marszu z wschodu na zachód. Miecz, jak się szybko okazało, nie został wyciągnięty dla zabawy. Z lasu wynurzyło się dziesięcioro konnych, wszyscy uzbrojeni w halabardy i miecze. Za nimi ciągnął oddział piechoty, liczący na oko pięćdziesiąt ludzi. Nasz znajomy spod zniszczonego płaszcza gwizdnął przeciągle i zza siebie Elfka usłyszała odpowiedź. Jak dotąd nikogo innego nie usłyszała, więc zdziwiona odwróciła się. Ujrzała za sobą niskiego mężczyznę, który wyskoczywszy z krzaków i zaczął gestykulować jak małpa. Spod Płaszcza zrozumiał wygibasy swojego towarzysza i wyciągnął zza pazuchy lunetę, po chwili jednak uznał, że używanie tego przedmiotu po ćmoku nie jest najlepszym pomysłem i schował ją. Najprawdopodobniej postanowili, że się przyczają i z bliska zobaczą kto nadchodzi, wróg czy przyjaciel. Schowali się niedaleko jedynej dróżki w okolicy; Ańv przykucnęła obok nich, nie wiedząc, że jest niewidzialna. I czekali. Po chwili, kolumna maszerowała koło nich. Z pozycji, w której się w troje znajdowali niczego oczywiście nie zobaczyli. Elfka wysłuchała tylko kilku wyzwisk i chwacką piosenkę. Co najbardziej ją zdziwiło zrozumiała wszystko, choć kolumna używała języka całkowicie jej nieznanego. Gdy wojacy przejechali obok, Spod Płaszcza oraz jego druh wyjrzeli z krzaków i weszli na jakąś zarośniętą ścieżynkę. Ańv podążyła za nimi. Marsz wśród nocy, nie był zbyt uciążliwy, co coraz bardziej przekonywało Elfkę, że wszystko to się jej po prostu śni. Tak było przez pierwszą godzinę. Podczas drugiej godziny, Ańv było coraz bardziej sceptyczna wobec teorii snu. „Bo gdybym spała” - mówiła samo do siebie - „To ten sen dawno by się skończył. Nie było by tego lasu, tej drogi, żołnierzy.” - wyliczała. „Ale, gdybym nie śniła, czy po dwóch godzinach maszerowanie trudnymi leśnymi ścieżkami nie czuła zmęczenia, jak to ma miejsce teraz? Ale jeśli znowu to tutaj to rzeczywistość, to jak się tu znalazłam?” Tutaj też niczego niestety nie możemy rozstrzygnąć. W śnie bądź na jawie wstało Słońce. Zwiadowcy, czego się tuż przed wschodem Słońca domyśliła Elfka, przystanęli przy rozłożystym dębie, stojącym na środku pierwszej jaką widzieli od dawna polanki. Spod Płaszcza opierając się o drzewo wyciągnął lunetę, za dnia o wiele przydatną niż w nocy i spojrzał przez nią na północny skraj polany. Najwidoczniej zadowolony powiedział coś swojemu druhowi, notabene odezwał się do niego pierwszy raz. Tamten się uśmiechnął i też coś powiedział. Ale już w innym języku. „Więc o to chodziło” - pomyślała. „Nie rozmawiali podczas drogi ze sobą, bowiem mówią dwoma innymi językami. Dlatego nie rozmawiali ze sobą przez ten cały czas”. Obaj zaraz przecięli polanę, i znaleźli się przy krańcu polany. Tam przystanęli i krzyknęli coś. W odpowiedzi usłyszeli świst błotnego żółwia, najprawdopodobniej hasło. Ańv po raz pierwszy, od kiedy się tutaj znalazła poczuła zmęczenie. Zwiadowcy powoli weszli do lasku, by dobrze pokazać się gwiżdżącemu, który rozpoznawszy ich pozwolił im przejść. Nie minęło wiele czasy, gdy zaleźli się w obozie. Zwiadowcy rozdzielili się, po czym Spod Płaszcza wymienił kilka krótkich zdań z jakimś wysokim drabem i powędrował kilkanaście metrów do przodu. Obóz nie był mały. Chyba dotarł do celu, bowiem gdy stanął u wejścia do najlepiej skonstruowanego i najładniejszego zdaniem Elfki namiotu, uśmiechnął się i przekroczył próg.
====================
*Ańv - (środkowoosiedleńcze) - Anioł ([w] wygłosove przszło w [v], a /o/ zaś zanika, jeśli nie jest pod akcentem.)
====================
Pytanie pierwsze: Komu się podobało?
Pytanie drugie: Co poprawić?
Pytanie trzecie: Czy ktoś przeczytał (to pytanie znajduje się na pograniczu pytania retorycznego Very Happy

) ?

Leto Atryda · Wysłany: Pią 11:13, 19 Mar 2010 Temat postu:

Czy klraptyjski to język krasnoludów ?

Poza tym ten podtytuł "Obraz Pierwszy" jest moim zdaniem niepotrzebne. Niech się domyślają Exclamation

Henryk Pruthenia · Wysłany: Pią 12:21, 19 Mar 2010 Temat postu:

Leto Atryda · Wysłany: Pią 13:07, 19 Mar 2010 Temat postu:

Styl mi się podoba, mniej podoba się użycie nawiasów. Bo przecież można by opuścić niektóre wstawki (np. "oczywiście po umyciu"), a inne zgrać z resztą zdania, np.:

Nagle, postać, która sądząc po okrągłych uszach okazała się człowiekiem podskoczyła do góry, jakby opętana przez demony i wyciągnęła miecz z pochwy.

Henryk Pruthenia · Wysłany: Pią 13:15, 19 Mar 2010 Temat postu:

Ѕѩкуѩ ці за слово отухи.

Feles · Wysłany: Pią 14:51, 19 Mar 2010 Temat postu:

Henryk Pruthenia · Wysłany: Sob 23:15, 20 Mar 2010 Temat postu:

Vilén · Gość

Henryk Pruthenia · Wysłany: Nie 1:20, 21 Mar 2010 Temat postu:

Vilén · Gość

Henryk Pruthenia · Wysłany: Nie 8:04, 21 Mar 2010 Temat postu:

Dobrze. Przeczytaliśmy już recenzję Pana Ciupaka. Teraz prosimy o kogoś bardziej zacnego.

Leto Atryda · Wysłany: Nie 8:34, 21 Mar 2010 Temat postu:

kmitko · Wysłany: Nie 10:35, 21 Mar 2010 Temat postu:

Nie wiem, czy jestem bardziej zacny niż P.C., no ale trudno Smile

. Na pewno dużo lepiej od trzech poprzednich opowiadań, które tutaj kiedyś czytałem - jak na razie ty i P.C. > jasnysfinks, bo nie radzi sobie z polskim > czyjś bełkot o Niej, Nim, Nicości w Obrazie (albo odwrotnie?).

Co do wstępu: można oczywiście napisać opowiadanie o niczym (np. Thomas Disch napisał znakomite opowiadanie o tym, jak facet schodził po schodach), ale katowanie czytelnika ścianą tekstu o Elfce robiącej śniadanie jest podłe i okrutne Smile

. Innymi słowy: skróć cały wstęp do góra 3-4 linijek.

Parę innych uwag:

- AKAPITY KURWA!
- "po ćmoku" to celowa stylizacja? Bo nie widzę innych kolokwializmów,
- trochę zbyt dużo miejsca poświęcasz na to, jak Ańv orientuje się, że śni,
- początek mógłby wyglądać tak: "Dwa księżyce w pełni oświetlały leśną polanę. Ańv zorientowała się, że śni. W krzakach ukrywał się człowiek - zauważyła zaokrąglone końcówki uszu". Lub jeszcze inaczej/lepiej.
- myślę, że nie trzeba czytelnikowi mówić wprost, dlaczego ci dwaj ze sobą nie rozmawiali,
- "Spod Płaszcza" to imię? Skąd Ańv mogła je znać? Nadała je sama?
- "świst błotnego żółwia"? To żółwie świszczą (nie wiem, serio pytam)? Sprawdzałeś?
- trochę lania wody (co szkodzi napisać "do niemałego obozu" i wykreślić zdanie "Obóz nie był mały"?),
- "Obaj zaraz przecięli polanę, i znaleźli się przy krańcu polany" - źle to brzmi, 2x "polana", niepotrzebne "obaj" i "zaraz" itp.

Vilén · Gość

Henryk Pruthenia · Wysłany: Nie 14:42, 21 Mar 2010 Temat postu: