Conlanger

Kwadracik

Zamieszczam pierwszy rozdział opowiadania "The New Level" ("Nowy Poziom" po polsku, to by chyba było, choć brmzi jak z gry wideo) rozgrywającego się w świecie Nowych Indii.

Moją cechą jest to, że opowiadania ciągle piszę od nowa. Dlatego prezentuję dwie wersje pierwszego rozdziału.

Stara wersja, pisana po angliesku, a ściślej w "E-Prime", czyli angielskim bez czasownika "to be" (być). Nie dotyczy to dialogów.

Faint, dim light of candles and oil lamps illuminated the dark cellar filled with cases full of parchments and old tomes. The atmosphere inside emanated with cold, though the heavy smell of alcohol from the broken wine bottles raised from the floor. Near the walls, people gathered - men, women and children, dressed in rags, shivering from cold, as in the middle of the room, an old priest sat down with a book. He seemed of arabic origin - many like him inhabited the city now, serving mainly as members of the "productive caste". A cloud of dust raised from the book as the priest opened it, revealing the English text - some old translation smuggled through the border, probably from Europe...

"In the name of..." began the priest as another Arab opened the door leading into the cellar and shouted "Raid!". Chaos began. Women covered the youngest of children and the priest shut closed the book. Some men began running through the room, candelabra fell on the floor and the candles put out. Suddenly, flashlight flared from direction of the open door.

"Illegal meeting."
"The Covenant?"
"Most probably."
A Brotherhood priest in white clothes entered the stinking room, followed by two soldiers - all dressed in light gray clothes and brown leather cloaks because of the cold. The priest's torch flashed through the faces of people sitting by the wall and a few who were standing, including the gathering's priest.
"We represent the Delhi Brotherhood." the priest who entered began. "Are you members of the Covenant organization?"
"Yes." the gathering's priest answered slowly and made a step toward the invaders. He held a cap on his head and a gray curly beard was decorating his chin.
"Pass me the book."
The cleric handed the Brotherhood's priest the book, then turned his hands back in fear. The priest looked through the pages, thought for a while, then looked straight in the eyes of the bearded cleric.
"Quran." he began. "English version. European, perhaps? I could ask whenever you are aware of the fact that possesion of such a book is illegal, but you obviously are, as a member of the Covenant."
"Yes." answered the cleric softly.
"The original, arabic version of this book has been translated into Logsan, and was known to include great amounts of illogical statements and same terms used in different ways without description."
"It's sacred."
"Sacred...?" the priest made amazed look. - I know this book. Do you know the first verses?
"Yes."
"Say them."
"In the name of Allah, the beneficent, the merciful." as the clergyman was speaking, he raised his eyes.
"Stop." the Brotherhood's priest interrupted. - Beside the debatable meaning of sentence construction beginning with words 'In the name of...', the two properties of subject known here under name of Allah are improper."
"Allah is not a subject! Allah is God!"
"Do you know the parts where Allah denies his forgiveness to the group of people described under term 'infidels'?"
"If they have sinned..."
"So, Allah's forgiveness is limited to certain group of people. This is not mentioned. He is not beneficent and merciful toward those who sinned, as you say."
"No! He can forgive anything..."
"He can not, if they have sinned. You just said that. You are being illogical..."
"You think that logic can interpret anything! There are things beyond your personal logic! There are things that need to be understood in religious context..."
"I know religious context. I have studied the religious texts, most likely all of the ones known by the Covenant, and even more. As a priest, I have free access to virtually any religious text existant in New India. I have studied every one of them for weeks, learned them on memory, tried to understand them.
"Just to brag about their improperity..."
"Gathered into whole, religious context, they cease to make sense. They become... illogical."

The cleric wanted to continue his defense speech, but one of the men sitting near the wall stood up and screaming "Enough!", pulled out a sabre from his pocket and made a step toward the Brotherhood priest. Before he managed to get in range necessary to deal any damage, two soldiers accompaning the priest simultanously withdrew knives and stabbed the man in his torso. One of the women screamed as the man, bleeding, fell on the floor as one of soldiers finished the damage by inserting a knife in his neck. A young boy stood up crying and ran toward the dead corpse, then hugged it by the neck from which blood gushed out. It seemed almost obvious that the child was son of the dead one.

The Brotherhood priest fell back in horror, but soon returned to his clear senses.
"Though thou ask forgiveness seventy times, Allah will not forgive them. This is because they disbelieved in Allah and his messenger." he added as his final comment before turning around, understanding that the place ceased to be safe. One of soldiers put the crying child on his arms, second blocked the way of its mother who tried to get in way, causing her to nervously beat the soldier with her fists in desperation. The soldier holding the child left along with the priest, who only added "Confiscate", before they shut the cellar doors from outside, engulfing the room in darkness.

"Calm down!" shouted the second soldier and pushed the woman back. Then, ignoring the protests and pleads of others, he began to confiscate all of the books and parchments situated on the cases, inserting them into a sack he had with himself, hanging on the belt over his torso. When he completed his work, he left the same route as the priest and another soldier, shutting the doors again and leaving people, crying and screaming, in total darkness.

Nowa wersja, też po angielsku, ale już nie w E-Prime (choć może kiedyś ją na to przerobię).

Khadim ran out onto the street from between the two buildings on the eastern side of the Victory Route. The street was strangely busy, though it may have been because of an early hour, which still didn’t change the fact that the western part of Delhi was far less inhabited than the central area these days. Slowly he slipped into the crowd, walking north, passing between or even bumping at the various people carrying bags, the beggars or the rikshas. An occasional car appeared from time to time, its driver screaming and sounding the horn to pass between the pedestrians blocking the road – this part of city was barely prepared for communication, at least as long as the people used the street for foot travel...

As he progressed, among the screams and chatter of the crowd, he finally stood before the Victory Plaza, a large open area filled with various market pavilons set up (as it was usual on Thursday, when the Brotherhood allowed the plaza to be used for commerce), and he could finally clearly see the Brotherhood Citadel.

The Citadel was a building, or – perhaps more accurately – a complex of buildings which main one was located at the Victory Plaza. Between the two side square tower-like constructions, the stairs led up to the smaller plaza (named the “upper plaza” by the Brotherhood members, and reserved for exclusive use by them or the visitors), and an elliptic central building, with giant sliding pressure doors that few civilians have ever passed. Above the doors, under the golden bulletproof vertical stained glass windows rising up the elliptic surface of the monumental citadel, were metallic golden letters in Devanagari – a Sanskrit slogan, “Satyameva Jayate”.

The doors slowly opened to the siden and Khadim noticed that from the interior of the building came out two Brotherhood priests and two guards. They slowly walked on the upper plaza, talking nervously about something, looking at the crowd on the victory Plaza and the Victory Road. Planning.

Khadim knew what it meant. He turned, bumping into some woman in a traditional dress who began shouting at him, but he quickly hid behind another pedestrian and then, passing between all the people again, got to the side route from which he entered. He looked around to ensure he was not lost in the labyrynth of the side streets, yet it seemed to have been the right one – he ran through it. The odour of cow excrements and the looks of starving dogs and people lying by the walls struck him again. Without a word, he moved forward, turning left and right between the buildings, until finally he reached a much higher one, standing out as compared to the rest. The door was locked – he knocked on it four times.

The door has opened. Another man of Arabic origin bowed his head before him, then welocmed him and gave him a pat on the back.
‘A raid, brother,’ Khadim whispered.

They both nodded and ran down the stairs to a lower area, then opened a wooden door and ran down the next set of stairs to the cellar. The odour of alcholol rising from broken bottles was in the air, slightly dulled by the smell of smoke from the candelabra placed on the floor as on an old wooden chair, among the crowd of people sitting by the walls, a cleric with a grey beard, covered in rags, opened an old book.

‘In the name of Allah,’ his words echoed across the congregation. Then he stopped, seeing the two men.
‘A raid,’ Khadim said.

The priest lowered his head and held the book under his arm as murmurs were heard among the crowd. Some stood up and wanted to get out of the building, the Arab Khadim met at the doorway tried to stop them, the cleric stood up and began to walk in a circle, nervously. As people moved and struggled, the candelabra fell down on the floor and the candles were put out - the room fell in almost complete darkness as someone ran down the stairs shouting the same message – “raid, raid!”.

Suddenly, the door to the cellar was opened by a loud kick and a Brotherhood priest, in grey trousers and a grey pullover, as well as a brown cape on the back, holding a flashlight that blinded the people inside, accompanied by two guard soldiers in similar grey clothes, carrying no weapons except for the large military daggers on the belts of their chests, entered the room.

The priest looked around and stood before the cleric.
‘The Covenant,’ he said to one of the guards, who nodded.
‘Yes,’ the cleric answered and the Brotherhood priest instantly turned his face to look at him. It could now be well seen that he was shaved bald and wearing circular glasses on his nose.
‘That answers my first question,’ he said. ‘Give me the book.’
The cleric, unsure and observed by the people crouching in the room corners, slowly handed the book to the priest. He held it rather gently, slowly opening it, and looking at the few first pages.
‘Quran, English version,’ he commented, ‘European, perhaps? I would ask whether you know that the import and possession of such a book is illegal, but you obviously are, as a member of the Covenant.’
‘Yes,’ answered the cleric. The priest directed the flashlight on the floor and looked at various other books lying on it, then noticed the bookshelves, where more books were held between the empty bottles of alcohol. He then turned again to look at the bearded cleric.
‘This book has been translated into Logsan, the logical language of the Brotherhood,’ the priest went on, ‘and we have calculated that it contains one hundred and forty logical errors.’
‘It’s holy,’ the cleric answered.
‘Holy?’, the priest made an amazing look. Obviously fake, Khadim thought – as a Brotherhood priest, he probably dealt with religious worship thousands of times, raids, persecutions, maybe even executions... ‘Do you know the first verses?’
‘Yes.’
‘Say them aloud.’
‘In English?’, the cleric asked.
‘Yes, English. You panislamists aren’t afraid to translate Quran, I believe.’
The cleric made a step back, rising his hands in the air and began to speak.
‘In the name of Allah, the Beneficent, the Merciful...’
‘Enough,’ the Brotherhood priest made a hand gesture telling the cleric to stop. ‘Beside the debatable sentence construction beginning with the words “in the name of”, it is proved the subject known here as Allah – pardon my formality – lacks the two properties he is described with in this verse.’
‘A subject? Allah is God!’
‘Do you know the verses where Allah denies his forgiveness and mercy to the group of people known under the term “infidels”?’
‘If they have sinned...’
‘Then Allah’s forgiveness is limited. This is not mentioned. He is not beneficent and merciful towards those who have sinned.’
‘No... He can forgive anything...’
‘He can’t, if somebody sinned, you just said that!’ The priest took a step back now and corrected his glasses. ‘As much as I hate to compare myself to others, I believe many Brotherhood priests you have encountered have responded with open hatred to your beliefs.’
‘It is a priest’s duty to destroy religion!’, the cleric answered, almost jokingly. Yes, Khadim thought, these words best summed up the work of the Brotherhood’s “clergy”.
‘Is that how you intepret it? Sadly, this is also how probably some of us view it. But the question you need to ask yourself is, is your religion logical? Is it a valid source of morals? The Brotherhood doesn’t want to destroy what makes sense. Its attempts are what they are because of the research done in the field of...’

This was enough for Khadim. He felt anger. The person – the representative of the Covenant’s nemesis – was trying to educate them all about their own beliefs.

He stood up. A dagger flashed in his hand.

And before the Brotherhood priest could shout ‘No!’, before the cleric could turn in his direction and persuade him with a calm facial look and a smile that his zealousness is not necessary, the two soldiers crippled his movements and with their bodies covered the sight of Khadim for others. Nobody could tell what was happening, until they moved back, and Khadim’s body, bleeding from the two cut wounds in his chest, fell like a ragdoll on the floor, uttering incomprehensible moans.

The cleric covered his face with a hand and turned back. Screams were heard. The soldiers rushed and blocked the way to the Brotherhood priest. Some woman began to weep, and from her hands on the floor leaped a child, of age around three or four, perhaps, and with its hands grabbed Khadim’s lifeless body.

The priest moved out from behind the guards, and despite the woman’s even louder screams, held out the child with force and separated it from its father’s corpse, then, as the boy (what he could notice now) struggled in his arms, he moved up the stairs and was about to leave the room with the child. He turned once more to look at the soldiers taking the Quran and other books from the floor for confiscation and sighed.

The soldiers hasted, collecting most of the texts, and then carried them out and shut the door, now almost completely destroyed, behind, leaving the crowd, again, in complete darkness.

I jak? Która wygląda lepiej? (nowa jest w wersji 1.0. dopiero Wink

)

Miałem gdzieś jeszcze tłumaczenie początku starej wersji w logsanie (też starej werski logsanu), ale nie wiem, gdzie mi się to podziało. Sad

Linu

Troche zacząłem tłumaczyć, nie mam teraz siły, żeby całość przejżeć, ale chyba nwet nie dam rady; -)

Kwadracik

Przetłumaczyłem nową wersję wstępu na polski. Myślałem, że uda mi się przetłumaczyć wszystko, co do tej pory napisałem, ale idzie to wolniej niż myślałem. Szyk zdania i konstrukcje mogą być jeszcze trochę "zangielszczone". Razz

---

Chadim wybiegł na ulicę spomiędzy budynków na wschodniej stronie Drogi Zwycięstwa. Na ulicy panował nienaturalny tłum, i choć mogło to być spowodowane wczesną godziną, wciąż nie zmieniało to faktu, że zachodnie rejony Delhi były w obecnych czasach mniej gęsto zamieszkane siż centrum. Powoli wślizgnął się w tłum, przebijając się ku północnemu krańcu drogi, pomiędzy różnymi ludźmi niosącymi torby, żebrakami, rykszami. Czasem pojawiał się tu też jakiś samochód, którego kierowca wykrzykiwał i trąbił na blokujących mu drogę pieszych – ta część wiasta była słabo przygotowana dla środków transportu, przynajmniej tak długo, jak ludzie używali dróg do pieszych podróży...

Kiedy parł naprzód, pomiędzy krzykami i rozmowami tłumu, ostatecznie dotarł do Placu Zwycięstwa, ogrmonego otwartego obszaru wypełnionego pawilonami handlowymi (co było zwyczajne w czwartek, kiedy Bractwo pozwalało używać placu do celów komercyjnych). Wreszcie mógł stanąć przed Cytadelą Bractwa.

Cytadela była budynkiem, lub – może bardziej dokładnie – kompleksem budynków, z których główny mieścił się przy Placu Zwycięstwa. Pomiędzy dwoma kwadratowymi konstrukcjami przypominającymi wieże, schody wznosiły się na mniejszy plac (nazywany przez członków Bractwa „wyższym placem”, i wykorzystywany jedynie przez nich lub odwiedzających) i eliptyczny budynek centralny, z ogromnymi odsuwanymi na boki drzwiami ciśnieniowymi, które przekroczyło niewielu cywilów. Ponad drzwiami, pod złotymi, kuloodpornymi pionowymi witrażami wschodzącymi po eliptycznej powierzchni monumentalnej cytadeli, znajdowały się metaliczne, złote litery w dewanagari – slogna w sansrycie, „satyameva jayate”.

Drzwi powoli odsunęły się na boki i Chadim spostrzegł, że z wnętrza budynku wyszło dwoje kapłanów Bractwa i dwóch strażników. Powoli wędrowali po górnym placu, nerwowo o czymś dyskutując, spoglądając na tłum na Placu i Drodze Zwycięstwa. Planując.

Chadim wiedział, co to oznacza. Odwrócił się, wpadając na jakąś kobietę w tradycyjnym stroju, która zaczęła krzyczeć, ale on szybko wślizgnął się za innego pieszego i następnie, przemieszczając się między ludźmi, dotarł do bocznej drogi, w która wszedł. Rozejrzał się, aby upewnić się, że nie zginie w labiryncie bocznych uliczek, ale ta wyglądała na dobrą – zaczął nią biec. Odór krowich odchodów i widok głodujących psów i ludzi leżących pod ścianami znów go uderzył. Bez słowa, ruszał naprzód, skręcając na prawo i lewo między budynkami, aż wreszcie dotarł do większego, odróżniającego się znaczągo od reszty. Drzwi były zamknięte – zapukał cztery razy.

Drzwi otworzyły się. Inny mężczyzna arabskiego pochodzenia pokłonił przed nim głowę, następnie powitał go i poklepał po plecach.
- Najazd, bracie. – wyszeptał Chadim.

Oboje skinęly głowami i zbiegły po schodach do niższego pokoju, a następnie otworzyli drewniami drzwi i zbiegli po kolejnych schodach do piwnicy. Zapach alkoholu unoszącego się z rozbitych butelek wypełniał powietrze, lekko przyćmiony przez woń dymu unoszącego się ze świeczników rozstawionych na podłodze, kiedy na starym drewnianym krześle, pomiędzy tłumem ludzi siedzących pod ścianami, kleyk z szarą brodą, odziany w łachmany, otworzył dawną księgę.

- W imię Allaha – jego słowa odbiły się echem po posiedzeniu. Potem zamilknął, widząc dwóch mężczyzn.
- Najazd. – powiedział Chadim.

Kapłan zniżył głowę i trzymał księgę w ręku. Po całym tłumie rozległy się szepty. Niektórzy wstali i chcieli wyjść, ale byli zatrzymani przez Araba stojącego w drzwiach, którego Chadim wcześniej spotkał, sam kleryk wstał i zaczął chodzić w kółko po pokoju. Kiedy ludzie miotali się w pomieszczeniu, świeczniki upadły na podłogę, świece zgasły – pokój spowiła niemal całkowita ciemność. Ktoś wbiegł i znów krzyczał, „najazd, najazd!”.

Nagle, drzwi do piwnicy zostały otworzone głośnym kopnięciem i kapłan Bractwa, w szarych spodniach i szarym swetrze, jak i brązowym płaszczu na plecach, trzymający latarkę, która oślepiała ludzi w środku, w kompanii dwóch strażników w podobnych szarych ubraniach, nie niosących broni poza dużymi wojskowymi sztyletami na pasach na piersi, wtargnął do pomieszczenia.

Kapłan rozejrzał się i stanął przed klerykiem.
- Przymierze. – powiedział jednemu ze strażników, który skinął głową.
- Tak – odparł kleryk, zwracając na siebie uwagę kapłana. Teraz mógł dostrzec, że jego głowa jest ogolona na łyso, a na nosie ma okrągłe okulary.
- To odpowiada na moje pierwsze pytanie. – stwierdził. – Podaj mi książkę.
Kleryk, niepewnie, obserwowany przez resztę ludzi, powoli podał księgę kapłanowi. Ten wziął ją od niego w raczej łagodny sposók, powoli otworzył, i spoglądał na pierwsze strony.
- Koran, wersja angielska. – stwierdził. – Chyba z Europy? Zapytałbym, czy wiecie, że import i posiadanie takiej księgi jest w Nowych Indiach nielegalne, ale oczywiście to wiecie, jako członkowie Przymierza.
- Tak. – odparł kleryk. Kapłan skierował latarkę na podłogę i spoglądał na różne książki na niej leżące, a następnie spostrzegł półki, na których pomiędzy butelkami alkoholu było więcej ksiąg. Potem zwrócił się znów do brodatego kleryka.
- Księgę tą przetłumaczono na logsan, logiczny język Bractwa, i obliczyliśmy, że zawiera sto czterdzieści błędow logicznych.
- Jest święta. – odparł kleryk.
- Święta? – kapłan uczynił dziwne spojrzenie. „Oczywiście udawane”, powyślał Chadim, „jako kapłan Bractwa, w końcu napewno brał udział na najazdach na zorganizowane spotkania religijne tego typu tysiące razy, w prześladowaniach, może i w egzekucjach…” - Czy znasz pierwsze słowa?
- Tak.
- Powiedz je, głośno.
- Po angielsku?
- Tak. Wy, wszechislamiści, nie boicie się chyba tłumaczyć Koranu.
Kleryk zrobił krok wstecz, wzniósł ręce i zaczął mówić.
- W imię Allaha, Dobrego, Miłosiernego…
- Wystarczy. – kapłan Bractwa uczynił gest ręką. – Pomimo niejasnego porządku zdania opartego na słowach „w imię”, podmiot znany tu jako Allah – wybaczcie mi formalność – nie dysponuje dwoma cechami tu mu przypisywanymi.
- Podmiot? Allah jest Bogiem!
- Czy znacie wersy, w których Allah odmawia przebaczenia grupie ludzi określanych jako „niewierni”?
- Jeśli zgrzeszyli…
- Więc miłosierdzie Allaha jest ograniczone. To nie jest wspomnianie. Nie jest on dobry i miłosierny w stosunku to tych, którzy zgrzeszyli.
- Nie… On może wybaczyć wszystko.
- Nie może, jeśli ktoś zgrzeszył, to właśnie powiedzieliście! – Kapłan zrobił teraz kork do tyłu i poprawił okulary. – Mimo, że nienawidzę porównywać siebie do innych, wierzę, że wielu innych kapłanów Bractwa odpowiedziało na wasze wierzenia otwartą nienawiścią.
- Zadaniem kapłana jest niszczyć religię! – kleryk odparł ironicznie. „Tak”, pomyślał Chadim, ”te słowa najlepiej oddawały istotę pracy kapłaństwa Bractwa.”
- Czy tak to interpretujecie? Smutne, tak patrzy na to również wielu z nas. Ale musicie zapytać się, czy wasza religia jest logiczna? Czy jest dobrym źródłem moralności? Bractwo nie chce niszczić czegoś, co ma sense. Jego działania są, jakie są, ze względu na badania przeprowadzone w sektorze…

To było już za wiele dla Chadima. Ta osoba – reprezentująca nemezis Przymierza – chciała ich nauczać o ich własnej wierze.

Wstał. W jego ręku zabłysnął sztylet.

I zanim kapłan Bractwa krzyknął „Nie!”, zanim kleryk mógł się odwrócić i swoim spokojnym uśmiechem przekonać go, że jego fanatyzm nie jest potrzebny, dwoje żołnierzy zakryło widok Chadima. Nikt nie mógł stwierdzić, co się działo, zanim odsunęli się oni, ukazując ciało Chadima, z dwoma ranami kłutymi, opadające na podłogę jak szmaciana lalka, wydające niezrozumiałe pojękiwania.

Kleryk zakrył swą twarz ręką i odwrócił się. Rozległy się krzyki. Żołnierze pospiesznie zablokowali dostęp do kapłana Bractwa. Jakaś kobieta zaczęła płakać, a z jej rąk wyskoczyło dziecko, w wieku trzech lub czterech lat, i rękami chwyciło za martwe ciało Chadima.

Kapłan wyszedł zza strażników, i pomimo jeszcze głośniejszych krzyków kobiety, chwycił dziecko siłą i oddzielił od trupa jego ojca, po czym, kiedy chłopiec (co teraz mógł on zauważyć) szarpał się w jego ramionach, wszedł na schody i chciał opuścić pomieszczenie z dzieckiem. Odwrócił się jeszcze raz i spojrzał na żołnierzy, którzy zabrali Koran i parę innych ksiąg z podłogi, i westchnął.

Żołnierze pospieszyli się, zgarniając resztę tekstów, po czym wynieśli je i zatrzasnęli za sobą drzwi, teraz praktycznie całkiem zniszczone, pozostawiając tłum, po raz kolejny, w całkowitej ciemności.