Conlanger

Kwadracik · Wysłany: Wto 6:58, 10 Mar 2009 Temat postu: Nowe opowiadanie

Daję pierwszy rozdział nowego opowiadania osadzonego w świecie Jawy - jest osadzone w innych czasach niż "Gwóźdź" i, mam nadzieję, bardziej humorystyczne. Tytułu jeszcze nie wymyśliłem, ale może zdecyduję się na coś w rodzaju "Jelita ciemności".

Komentarze mile widziane - a wręcz wymagane!

---

1. Ognisko

Al-Dar wydawało się stać u szczytu swojej potęgi. Betonowe monstrum, wzniesione rękami Ronanów i Belanów na północy kontynentu Seleny, zajmowało ponad trzynaście kilometrów kwadratowych i dawało schronienie - w pałacach, kamienicach i slumsach - dziewięciu milionom osób. Nawet dawne mury nie były teraz w stanie pomieścić Miasta, z którego na południowe przedmurze wylewały się coraz to nowe budynki, a z wnętrza metropolii wyzierał obecnie przecinający cały kontynent stalowy język Kolei Transseleńskiej. Codziennością stały się drapacze chmur, dymiące i huczące lokomotywy oraz potężne, taumaturgicznie zaprogramowane golemy, metaliczne figury dźwigające surowce do fabryk i stoczni, gdzie pracowały tysiące robotników wszelkiej maści, w tym masowo napływający nissajscy i belańscy imigranci. Al-Dar, Miasto, wkroczyło w Złoty Wiek. Zabawkami jego dzieci stały się obecnie aparaty fotograficzne, maszyny analityczne, parostatki i sterowce.

Rzecz w tym, że oni wcale nie byli w Al-Dar. Znajdowali się oddaleni od niego o ponad półtora tysiąca kilometrów, zgromadzeni wokół ogniska, głęboko w dżungli, przy południowej granicy państwa Kaurai Gur. Zebrani byli, poza jednym wyjątkiem, Ronanami - przedstawicielami najbardziej rozpowszechnionej z ras Seleny - o brunatnej karnacji i solidnej posturze, dysponującymi ośmioma palcami u każdej dłoni (co, nawiasem mówiąc, było w świecie Jawy cechą wszystkich znanych ras). Wyjątek stanowił osobnik imieniem Hétlam, pół-Geraj, którego dziedzictwo zdradzały ciemna, czarnobłękitna skóra (miejscami jaśniejsza lub ciemniejsza), smukła figura i specyficzny sposób wypowiadania się.

Była noc.

- Nie lubię kotów - stwierdził Inarêt, jedząc swój posiłek przy ognisku. - W ogóle nie lubię miejscowej kuchni.
- Nie narzekaj - odezwał się Nessar - pierwszy raz udało mi się załatwić tutaj coś do jedzenia. Mógłbyś przynajmniej powiedzieć, że smakuje lepiej od wszystkiego, co znalazł dla nas Hétlam.
- Nie narzeka - odezwał się Hétlam. - Głupio zrobił, oni należą to miejsce teraz wiedzą, co my na tutaj mieszkają. Oni mają pieniędze i będą wiedzą, że nasi mieszkają na tutaj: będą idą i zabiją nas, będą biorą broń, będą dostają więcej pieniędzy.
- Skoro jesteśmy w temacie - powiedział Kerai, muskularny Ronan ubrany w wojskową kurtkę, który wrócił właśnie z lasu i wszedł w grupę siedzących przy ognisku, starając się (jak miał w zwyczaju) ignorować większość tego, co mówił Hétlam - Przestańcie gadać, panienki, jutro będziemy w wiosce. Wiem, że sytuacja nie jest najlepsza, ale co mamy zrobić? Jutro wszystko się wyjaśni.

Sytuacja rzeczywiście nie była najlepsza. Inarêt i Nessar, podobnie jak pozostali: siedzący w milczeniu na pniu Sander, Totra i Kol, leżący pod innym pniem Zai i dwa obładowane plecakami, jedzące właśnie siano onagery, byli członkami ekspedycji pod wodzą Keraia, zmierzającej z Al-Dar, państwa-miasta północy, do wioski Ikphal, a ostatecznie do Wendrodu, portu północnego zachodu. Obrana trasa miała być idealnym kompromisem między prędkością i bezpieczeństwem, ale w rezultacie nie była ani szybka, ani bezpieczna.

Celem dotarcia ekspedycji do Ikphal było połączenie się z pierwszą, znacznie większą ekspedycją z Miasta, zmierzającą do Wendronu z transportem broni. Przyczyną powołania ekspedycji Keraia, było to, że po przemierzeniu niemal połowy trasy pierwsza ekspedycja zorientowała się, że nie ma zielonego pojęcia, którędy dotrzeć do Wendronu, w rezultacie zostając na obcych terenach, wśród niezbyt przyjaznej ludności lokalnej, i powoli wyczerpując swoje zapasy jedzenia. Jedynym, czego zapasów pierwszej ekspedycji nie brakowało, była broń i amunicja - w związku z czym najrozsądniejszym krokiem, na jaki zdobył się jej dowódca, było rozsyłanie na wszystkie strony uzbrojonych po zęby grup, usiłując znaleźć jakąkolwiek pomoc i skontaktować się ze zleceniodawcami w Al-Dar.

Kerai i jego grupa byli właśnie obiecaną pomocą. Kerai, sierżant wojskowy z terenów Seleny Północnej, w parze z Sanderem, etnologiem, mieli łącznie większą wiedzę na temat Wielkiej Dżungli i drogi do Wendronu niż wszyscy członkowie pierwszej ekspedycji razem wzięci. Ich podstawowym problemem było jednak spotkanie z nimi w Ikphal. Ich trasa biegła z Al-Dar przez graniczącą z nią Selenę Północną, a następnie Kaurai Gur, w którym od wojny sprzed dziewięćdziesięciu lat ulubionym sportem lokalnych miasteczek stało się strzelanie do podobieństw mieszkańców Miasta. Sprawę utrudniało to, że w związku z kilkoma wypadkami pierwszej ekspedycji, grupa Keraia musiała zabrać sześć plecaków wyładowanych bronią aby uzupełnić zapas, który miał być dostarczony do Wendronu.

Na chwilę obecną, grupa miała osiem dni opóźnienia, dwie potyczki i jednego trupa na koncie, a kwestię morale ratowało jedynie to, że wszyscy byli zbyt wycieńczeni, żeby próbować się buntować. Poza Keraiem i Sanderem, w skład grupy wchodził Nessar - tragarz z Seleny Północnej, Inarêt - żołnierz i członek religijno-technologiczno-polityczno-wojskowej grupy Mankê-Celu z Al-Dar, Kol - kolejny żołnierz, tym razem z Wielkiej Dżungli, oraz Zai - były żołnierz i desperat, który przyłączył się do wyprawy po tym, jak narzeczona zerwała z nim, wytykając mu, iż nie potrafi w życiu niczego dokonać. Zai chciał udowodnić jej, że jest inaczej, zostając bohaterem ekspedycji Al-Dar - Wendron, ale obecnie jego największym i potencjalnie ostatnim osiągnięciem było złapanie czerwonki, na którą w jękach umierał (lub zdawał się umierać) pod jednym z pni. Zai nie było jego prawdziwym imieniem. Nadał mu je Kerai. Znaczyło “róża” i w veltangu, języku de facto wspólnym całej Selenie, było eufemizmem na żeńskie genitalia.

Prawdopodobnie najbardziej przydatnym i zarówno najbardziej znienawidzonym członkiem wyprawy był Hétlam, miejscowy tłumacz i przewodnik. Hétlam był w połowie Ronanem, w półowie Gerajem, Gerajowie zaś byli podstawowymi mieszkańcami Wielkiej Dżungli. Dorastając na granicy Północnej Seleny, Kaurai Gur i Wielkiej Dżungli, Hétlam miał okazję poszczycić się znajomością ponad siedmiu języków, którymi niestety mówił naraz, przez co swoje wypowiedzi formułował w specyficznym kreolu, który w zależności od dobranego słownictwa stawał się veltangiem albo kauregurańskim albo gerajskim. Pomijając mniej lub bardziej widoczną niechęć czy rasizm ze strony pozostałych, Hétlam dobijał resztę grupy swoim bezustannym i naprzemiennym entuzjazmem lub krytyką. Jedynym, który mógł opowiedzieć się po jego stronie, był etnolog Sander, ale on z kolei był obecnie zbyt wykończony, by się na cokolwiek zdobyć. Kerai zdecydował się na humanitarną politykę ignorowania Hétlama poza przypadkami, gdzie jego pomoc była niezbędna.

- Mamy osiem dni opóźnienia, Kerai. Skąd mamy mieć pewność, że jeszcze na nas czekają? - wycedził Totra, siedzący dalej od ogniska i bez narzekań jedzący jednego z zasolonych kotów, które udało się Nessarowi zdobyć z północnego miasteczka po przekonaniu miejscowych o swoich przyjaznych zamiarach monologiem, w którym wyszydził każdą grupę etniczną poza kauregurajskimi Ronanami.
- Słuchaj, panienko, chcesz wracać do Miasta? Jeżeli nie zauważyłeś, tutaj nie ma pociągów do Al-Dar co dziesięć kilometrów. Ostatni, jaki widziałem, minęliśmy w dżungli dwa dni temu. Jakieś plemię Gerajów zrobiło sobie z niego siedzibę. Ale jeszcze parę narzekań, i odeślę cię do Miasta na piechotę.
- To chyba nie uda się - wybuchnął śmiechem Hétlam, który reagował na sarkazm w bardzo ekspresyjny sposób.
- Hétlam - Kerai odwrócił się w kierunku przewodnika. - Jutro mamy zamiar dotrzeć do Ikphal. To możliwe? Ile czasu to zajmie?
- My wyjdą rano, my będą mieszkają w Ikphal południe. Blisko, ale ta noc nie ma co się idzie. Ikphal mieszka dwadzieścia, trzydzieści kilometry odtąd.
- Dobrze. Kol, Twoja warta. Inarêt i Nessar, jutro wy niesiecie broń, Zai pojedzie na onagerze. Teraz spać. Pytania?
- Możemy wyrzucić Zaia gdzieś w krzaki? Jeżeli tak jęczy, to chyba umrze jutro, a skoro i tak ma umrzeć, niech nie jęczy tutaj, bo nikt z nas nie zaśnie. - rzekł Totra.
- Nie - odparł zwyczajnie Kerai, jakby Totra pytał go o pozwolenie wyjścia do toalety. Potem zastanowił się i dodał - W Ikphal muszą mieć jakieś leki. Zai, słyszysz mnie, panienko?
Zai wydał z siebie kilka nowych jęków.
- Spać - powtórzył Kerai i usiadł na ziemi pod pniem. Kol symbolicznie zacisnął ręce na strzelbie i razem z Sanderem usiadł na innym, jeszcze odleglejszym pniu. Spytał etnologa o kilka szczegółów odnośnie jego poprzednich wypraw w region Morza Lodu, czym ten zawsze starał się zainteresować (ostatnio nieskutecznie) pozostałych członków wyprawy. Inarêt spał, a Hétlam w międzyczasie ukradł jego miskę.

jasnysfinks · Wysłany: Czw 7:28, 12 Mar 2009 Temat postu:

Ciekawe napisałeś już 2 rozdział

Kwadracik · Wysłany: Czw 21:41, 12 Mar 2009 Temat postu:

Mmmhmmm. Ktoś inny, albo jakieś inne komentarze? Razz

jasnysfinks · Wysłany: Pią 7:18, 13 Mar 2009 Temat postu:

Ta mieszanka Fantasy i Sci-fi jest super. Polecam pisanie opowiadań umieszczonych w swych conworldach. Ja sam tworzę takie jedno. Czy to już koniec,Kwadracik??

pmva · Gość

pittmirg · Wysłany: Pią 12:52, 13 Mar 2009 Temat postu:

Hm, pmva, może zamiast stosować suspens i retardację dla zwiększenia napięcia, napisałbyś po prostu, co cię boli i co ci się konkretnie nie podoba?

/ mnie tam tekst jakoś specjalnie nie odrzucił, ale ja się nie znam;

Więc co ja bym zmienił:

skróciłbym i uprościłbym niektóre rozwlekłe zdania, takie jak:

pittmirg · Wysłany: Pią 18:55, 13 Mar 2009 Temat postu:

Podoba mi się natomiast łamany język pana Hétlama. Czy jest to faktycznie odzwierciedlenie cech gramatyki któregoś z języków conworldu?

Kwadracik · Wysłany: Pią 19:12, 13 Mar 2009 Temat postu:

Nie do końca - tj. jest on wzorowany na kreolach, ale z zachowaniem na tyle polskiej odmiany, żeby miał sens. Z drugiej strony, zachowanie np. odmiany przez rodzaj gramatyczny jest odzwierciedleniem gerajskiego.

pmva · Gość

Kwadracik · Wysłany: Sob 12:12, 14 Mar 2009 Temat postu:

Dzięki.

Niektóre czerwone doskonale rozumiem, inne mniej - w większości to sprawa albo szyku, albo moich pleonazistowskich opisów. Jestem jednak ciekawy, jak możnaby znacznie ładniej napisać pierwszy paragraf bez tego typu dziwactw.

Zaś co do zieleni - zasadniczo masz rację, ale problem z opowiadaniami osadzanymi w conworldach jest taki, że trzeba jakoś przedstawić świat i przynajmniej podstawowe kwestie. Bo w ostateczności, opisy w rodzaju "mankeczelańscy Ronanie z Al-Dar" dużo same z siebie nie mówią.

Co ciekawe, drugi z wytłuszczonych przez Ciebie "dobrych" fragmentów mi samemu wydawał się dość niezręcznie napisany.

Vilén · Gość

pmva · Gość

Kwadracik · Wysłany: Sob 13:52, 14 Mar 2009 Temat postu:

Kwadracik · Wysłany: Pon 13:31, 16 Mar 2009 Temat postu:

Tak a propos, pmva, może, jakbyś znalazł czas, mógłbyś się kiedyś też doczepić do mojego "Gwoździa" (na drugiej stronie dłuższa wersja)? Jak znajdę kiedyś czas (a nawet już zacząłem) zamierzam to przepisać od nowa, i bardzo chętnie wysłucham jakie większe błędy tamto opowiadanie zawiera.

pmva · Gość