Conlanger

widmo

PROLOG

Otik odruchowo zawołał do siebie niziołka i obdarzył go pocieszającym uśmiechem.
- Czy goście już sobie poszli? – Mruknął mu Silvar opierając dłonie na sztyletach trzymanych za pasem.
- Dawno temu, karle. – Odszepnął Otik rozglądając się po obszernej Sali swojego dworku pełnej różnorakich kosztowności. – Miałeś do mnie sprawę Silvarze. - Zauważył człowiek.
- Tak, czarodziejka już przybyła i prosi o pilne spotkanie się z tobą. – Wycedził Niziołek.
- A więc niech wejdzie. – Powiedział skromnie Otik Silvarowi i w drzwiach pojawiła się młoda, czarnowłosa kobieta. – Prosiłaś o spotkanie. – Powtórzył Otik utkwiwszy wzrok w niziołku zaciągającym na oczy czarny kapelusz.
- Chcę przypomnieć o mojej propozycji odnośnie szafiru. – Powiedziała kłaniając się nisko.
- Ach, tak. Lizer go przyniesie. Miała go dzisiaj dostarczyć, a ja jeszcze nigdy się na niej nie zawiodłem. – Odpowiedział Otik.

ROZDZIAŁ 1
LUDZIE W PELERYNACH. KRASNOLUD TORIK.

Dzień wcześniej, w południe łotrzyk jechał drogą przez las starając się nie przemęczać konia, gdyż ten i tak był skonany. W kolczudze i czarnym stroju nie było nic szczególnego prócz naramiennika z czarną wieżą na czerwonym tle.
W pewnym momencie zatrzymali ją ludzie ubrani w brązowe płaszcze z pelerynami i kapturami zaciągniętymi aż po szyję.
- Zawróć. – Powiedział jeden z nich wyglądający na ich przywódcę. – Dalej nie pojedziesz – Rzekł lodowatym głosem.
- Mam ważną dostawę. – Potwierdziła Lizer pokazując im swoje sakwy.
- Musisz zawrócić. – Odparł głos spod kaptura słaniając się na nogach.
Po niespełna pięciu minutach kobieta usłyszała za sobą goniących ją wieśniaków więc bez dłuższego namysłu pognała przez barykadę zakapturzonych ludzi przez las.
- Gonić ją! – Krzyknął człek w pelerynie, a reszta wskoczyła na konie i popędziła za nią, tym czasem on zatrzymał wieśniaków nie pozwalając im iść dalej.
W końcu Lizer zeskoczyła z konia w wysokie krzaki gdzie postanowiła się ukryć póki ścigający ją strażnicy nie oddalą się. Gdy ją minęli ktoś złapał ją za ramiona i zakrył ręką jej usta żeby nie krzyczała i odciągnął ją za pobliskie drzewo.
- Kim jesteś? – Spytał łotrzyk mocującego się z nim krasnoluda.
- Torik. – Odpowiedział półszeptem krasnolud prowadząc ją w głąb lasu. – Bądź cicho, musimy ominąć patrole smokowców. – Wytłumaczył idąc z wyciągniętym przed siebie mieczem.
- To byli smokowcy? – Jęknęła przerażona Lizer sprawdzając czy ma przy sobie wszystkie sakiewki.
- Wygląda na to, że tak. Chowają się pod pelerynami i odgradzają dojście do kilku miast. Muszą szykować się do ataku. – Wyszeptał Torik machając łotrzykowi przed oczami ręką.

ROZDZIAŁ 2
SZCZYT SKRZYDLATEGO KAPŁANA I JELEŃ.

Powoli w lesie zapanowała ciemność.
- Tu jest bardzo złowrogo. – Zauważyła Lizer opierając się o młode drzewo i zagadując ponownie krasnoluda po długim, wyczerpującym marszu.
- To już ostatnie kilometry tego lasu. – Wysapał smętnie Torik. – Kiedy dojdziemy do wysokiej góry mniej więcej za półgodziny to będziemy w miejscu gdzie patrole smokowców są przerwane i będziemy mogli wymknąć się w stronę miasta, ponownie przez las. – Powiedział krasnolud.
- Sądzisz, że smokowcy mogą czegoś szukać w tych miastach skoro planują je zająć? – Spytał powoli łotrzyk patrząc na gwiazdy.
- Nie wiem, ale cokolwiek to jest lepiej żeby tego nie dostali. – Odrzekł Torik i usiadł na ziemi.
Po paru minutowym odpoczynku wyruszyli w dalszą drogę, a po godzinie znaleźli się u podnóża polodowcowej góry po której wspinali się zalesionymi zboczami. Szczyt wcale nie był taki wysoki na jaki wyglądał i wystarczył kwadrans aby znaleźć się na szczycie.
Tam ukryli się za skałami patrząc na jednego ze smokowców w płaszczu, który przechadzał się po okolicy.
- Mówiłeś, że tu ich nie będzie. – Wydukała Lizer wyjmując sztylet i zakradając się ostrożnie za półsmoka.
- Mają twarde łuski, nie przebijesz ich sztyletem. – Szepnął szybko Torik.
Łotrzyk wstał na równe nogi i pobiegł szybko przez trawiastą polankę do kapłana wbijając mu w bok sztylet.
Smokowiec zrzucił z głowy kaptur pokazując swoją łuskowatą, gadzią twarz z czerwonymi, błyszczącymi oczami i odepchnął od siebie Lizer. Łotrzyk spojrzał na sztylet, bo nie było na nim śladów krwi.
Kiedy smokowiec zorientował się, że kobieta miała na sobie naramiennik z symbolem złodziei rozwinął skrywane za peleryną skrzydła i skoczył na nią szamocąc się z nią żeby zabrać jej sakiewkę. Wtedy pchnęła go sztyletem w krtań gdzie miał słabsze łuski i odrzuciła go zdechłego na bok wstając z ziemi. Wytarła się z jego zielonej krwi i machnęła po krasnoluda.
- Myślałam, że jesteście wojownikami. – Powiedziała komentując postawę Torika.
- Bo jesteśmy tylko nie miałem okazji użyć miecza bo wszystko działo się trochę za szybko. – Odpowiedział szorstko krasnolud.
Postanowili zatrzymać się tu na noc. Rozłożyli sienniki wewnątrz lasu. Krasnolud poszedł się przejść w pobliże szczytu. Podczas jego przechadzki natrafił na młodego jelenia, który podszedł do niego i wyraźnie dał do zrozumienia aby szedł za nim.
Na końcu podróży za jeleniem, która skończyła się obok ich nocnego posterunku Torik znalazł w krzakach ciało kobiety.

ROZDZIAŁ 3
MAGICZNE RANY. WIZJE LIZER.

Krasnolud podszedł do ciała kobiety szturchając je kijkiem, a później złapał ją za ręce i pociągnął za sobą do obozu.
- Chyba żyje. – Powiedział do łotrzyka zakrywając kobietę skórą. – To driada. – Rzekł po przyjrzeniu się jej zielonkawej skórze.
- Zaraz. – Wtrąciła Lizer. – Czy to są rany kłute czy cięte? –Spytała wycierając z driady niebieską krew.
- Nie potrafię ich rozpoznać są zbyt rozległe. Raczej nie ma tak szerokich mieczy, a strzały czy dzida zostawiłyby małe, głębokie wzięcia. – Odpowiedział Torik siadając na swoim sienniku.
- Gdybym miała zgadywać to stawiałabym na magię. – Doszedł do wniosku łotrzyk. – Musiał ją zaatakować ten skrzydlaty kapłan ze szczytu. Smokowcy znają się na magii. – Odparowała Lizer klękając nad ciałem driady.
- Lizer. – Usłyszał łotrzyk głos driady i zamknął oczy żeby się niego wsłuchać. – Uratowaliście mnie, ale moje rany wymagają szybkiego uleczenia. Jestem posłańcem driad z naszego posterunku w pobliżu, za pomocą magii pokarzę ci to miejsce. Musimy tam szybko dotrzeć inaczej umrę. - Wytłumaczyła po cichu driada. – Na imię mi Alaxtrasha. - Kiedy driada przestała mówić Lizer zobaczyła okolicę obozu driad, tam zamiast namiotów rosły kopuły z ciemnozielonych roślin i pośrodku ich posterunku paliło się ognisko nad którym stała zielona kobieta w stroju z pędów drzew, z mieczem w jednym ręku, a z różdżką w drugim. – To nasza przywódczyni. Zabierz mnie do niej a usłyszysz odpowiedzi. – Odparła na koniec Alaxtrasha opuszczając umysł łotrzyka.
- Co ci jest, Lizer? – Spytał krasnolud otępiałego łotrzyka.
- Nic, ale musimy wyruszyć jeszcze teraz w drogę żeby dotrzeć do posterunku driad i uratować Alaxtrashę. – Odpowiedziała szybko kobieta pakując swój siennik i gasząc ognisko.
- Ona, ma na imię Alaxtrasha? Skąd to wiesz, skontaktowała się z tobą za pomocą magii? – Powiedział Torik.
- Tak i wygląda na to, że driady wiedzą też po co i skąd dotarli tu smokowcy, więc jeśli chcemy się tego dowiedzieć to powinniśmy tam jak najszybciej dotrzeć. – Odparła Lizer łapiąc driadę z ramiona i niosąc ją na karku. Zaraz za nią pobiegł krasnolud Torik.

ROZDZIAŁ 4
STRZAŁY W CIEMNOŚCI. UCIECZKA PRZEZ JEZIORO.

Przy grubszych drzewach w lesie zrobiło się jeszcze ciemniej. Idąc z driadą na ramionach łotrzyk rozejrzał się dookoła badając okolicę czujnym wzrokiem łowczego.
- Zaraz za tą kępą paproci ukrywają się smokowcy! – Ostrzegła ją Alaxtrasha. – Mają kusze i łuki, a najlepszą drogą ucieczki będzie w tym wypadku będzie jezioro, obok ich obozu jest długie, zimne jezioro nad którego brzegiem jest łódź. To moja łódź. Wbiegnijcie do niej i odpłyńcie na drugi brzeg, smokowcy nie będą was ścigali jeżeli będziecie ostrożni i was nie zauważą. – Poinformowała ją driada.
>
>
>
>
JAK BĘDĘ MIAŁ CZAS TO DOKOŃCZĘ, ALE PÓKI CO - POWIEDZCIE JAK WAM SIĘ PODOBA?
>
>
>
>

Gwanunig

Прекрасно, толка мне надо показать ошибки.

Gwanunig

cd.