Conlanger

Henryk Pruthenia

Z powodu choroby mój likęd został przedłużony o trzy dni. I tak oto wśród swoich zeszłorocznych zapisków znalazłem takie oto opowiadanie (jak prawie wszystko u mnie) nie mające tytułu. Traktuje one o Wernedczykach, i nie wiedząc co z nimi zrobić postanowiłem wkleić je tu.
*****
Stał wysoko, na najwyższej z wież. Spojrzał na Słońce, i zakochał się w jego obrazie. Nie,
nie dlatego, że nigdy go nie widział, nie. Pokochał je, bowiem wiedział, że ogląda je po raz ostatni,
tu, w tym miejscu. Spojrzał na Księżyc i pokochał go mocniej niż ktokolwiek przedtem na świecie.
Wzrok skierował teraz w dół, ku ulicom rozpościerającym się u Swoich stóp.
I spojrzał wreszcie poza ludzki horyzont, horyzont czasu, zdarzeń, przestrzeni; słowem:
poza wszystko co istniało, co namacalne, by zobaczyć Ją, jak zwykle w złocie i srebrach, w
promieniach słońca, blasku księżyca. Ona już wcześniej odwróciła wzrok od Obrazu, w którym się
zagnieździła, z którego wypłynęła, w którego wpisała się Mu przed oczyma. Jej czarne oczy, jak
otchłań zapraszały – odpychały do siebie – od siebie.
I oleiście wpatrywały się w Niego, raz płonąc wręcz czarcim ogniem, by potem gasnąć.
Wzrok Jego, dotąd próbujący ogarnąć Obraz, zatrzymał się na Jej twarzy, na pomniku
spokoju, opanowania i piękna, chciał zachłysnąć się Jej widokiem, który przecież nie mógł
wiecznie trwać. Dobrze wiedział, że zaraz zniknie Ona w tym Obrazie, że rozpłynie się.
Zgodnie z przypuszczeniem zniknęła.
- Nie uciekniesz mnie znowu! - krzyknął – Kiedyś powrócimy! - znalazł się w miejscu
Obrazu, gdzie stała – On wybaczy Nam! Odda Drogę! Nie opuszczaj Mnie! - padł na kolana, grożąc
światu pięścią, nie wiedząc gdzie Ona jest – Wróć! Tak nie można! Rozumiesz?! - ostatnie słowo
już wypłakał.
A słońce zaszło. Burza piorunami rozświetliła Obraz. Dwunasty piorun trafił budynek, na
którym stał. Trzynasty przedzielił niebo na pół, a czternasty ukazał Jej dłoń.
"Nie uciekam" - te słowa wypowiedziane w Jej umyśle podzieliły rozum na dwoje, jak
trzynasty piorun rozszarpał nieboskłon. „To kara. Wiemy za co. Choć kara ta, zadana jest na
wieczność, skończy się wraz z naszą śmiercią.”
Przez Jej twarz przetoczyła się łza. Potem następna. I następna... Nieskończony ocean łez,
które...
- KIEDYŚ PRZEZ WAS WYLANO – myśl Większego Od Wszystkiego przeszyła Obraz,
który zdawał się żyć li tylko tą myślą, wibrował nią.
- Pożegnajcie się i odejdźcie.
*****
A teraz mnie bijcie Very Happy

.

PS: Jak ktoś chce, jutro mogę wkleić tego resztę (chyba jeszcze cztery tego kartki).

Henryk Pruthenia

Minęły cztery dni, i znikąd odpowiedzi... Czyżbym pisał aż tak nudnie?

Leto Atryda

Nie nie, kontynuuj!

Henryk Pruthenia

Canis

Wrzucaj dalej. Wink

Bardzo poetyckie. Kto jest kim? Czy mógłbyś objaśnić symbolikę?

Henryk Pruthenia