Conlanger

Canis

Potwierdzam, będę partiami prezentował sławne pismo ahtialańskie.

Przedmowa
Na początek może małe wprowadzenie do samego sposobu prezentacji i o samym piśmie. Można powiedzieć, że powstało ono już około roku 1995, kiedy miałem cztery-pięć lat. Pierwsze trzy znaki, ułożone pierwotnie z klocków lego czy jakichś innych, czyli A, B, C, zapadły mi w pamięć i najdalej rok później skończyłem dorabiać pozostałe znaki. Kiedy poszedłem do pierwszej klasy szkoły podstawowej, wszystkie podstawowe znaki ahtialańskie były już gotowe - chodzi o majuskułę (wielkie litery), cyfry, znaki interpunkcyjne oraz podstawowe matematyczne. Używałem tego pisma sam dla siebie dosyć często, aczkolwiek do roku 2005 niemalże wyłącznie do zapisu języka polskiego. Pisałem w nim czasem pojedyncze słowa, czasem notatki w zeszytach, czasem całe opowiadania. Pismo to gwarantowało mi prywatność i było dosyć proste.
W roku 2005 zacząłem zdobywać pierwszą bardziej profesjonalną wiedzę lingwistyczną i wtedy doszło do drastycznej reformy samego języka ahtialańskiego, aczkolwiek nie do resetu języka, tj. nie zacząłem go od nowa, lecz jedynie gruntownie zmieniłem. Można więc powiedzieć, że język ahtialański jest kontynuowanym jednolicie tworem od pierwszych, dziecinnych słów tworzonych przez dzieciaka przed 1995 r., i jako taki jest już dość stary jak na współczesny conlang tworzony przez jedną osobę. W 2005 roku uznałem, że potrzebne są kolejne skale pisma i powstała minuskuła, która choć była zmieniana na przestrzeni następnych lat, to stała się uznanym, oficjalnie używanym krojem pisma. Pierwotnie była pisana z poziomą linią nad każdą mniejszą literą (przypomina to devanagari), obecnie nie używa się już owej linii.

Ciekawostką jest fakt, że choć minuskuła powstała wiele lat po nauce pisma łacińskiego, prawdopodobieństwo zrobienia błędu o charakterze dysgraficznym spada drastycznie. Choć nie robiłem tego specjalnie, można uznać, że większość małych liter wykorzystuje długość i kierunek odruchów bezwarunkowych odpowiedzialnych za niektóre popełniane przeze mnie błędy.

Przedtem używałem również pojedynczych znaków ideograficznych, których i obecnie jest niewiele, jednak są no dosyć często używane. Powstała również inna skala pisma, już zasadniczo niepodobna do minu- i majuskuły tak zwana mediskuła (pismo średnie). W praktyce mediskuły obecnie się nie używa. W zamyśle było to pismo stworzone do wyróżnień (nazwy własne, słowa takie jak "król" czy "Bóg") oraz komentarzy (rodzaj pisma wyróżniającego, aczkolwiek w inny sposób niż nasza kursywa), także osoby chcące nauczyć się pisma ahtialańskiego zachęcam do odpuszczenia sobie mediskuły, której mówiąc szczerze sam na pamięć nie znam, bo nie używam.

Osobiście uważam, że pismo ahtialańskie jest arcydziełem. Dlatego o ile na język można bluzgać ile dusza zapragnie, o tyle do pisma radzę podchodzić z szacunkiem, jeśli nie chce się mnie urazić.

Dane ogólne
Ahtialka w liczbach (na dzień 15.12.2009):
Liczba liter: 58 + 2 znaki funkcyjne
Liczba znaków: 58 * 3 = 174
Liczba dwuznaków: mlaski - 7, ejektywy - 5, pozostałe - 2
Liczba znaków ideograficznych: 12
Liczba znaków diakrytycznych: 6
Liczba cyfr: 16
Pozostałe: znaki interpunkcyjne
Dane opisowe:
Typ: mieszane (alfabet+ideografy, istnieją clustery)

Canis

Pierwsze litery: а, б, г, ґ.

[link widoczny dla zalogowanych]

Feles

Ciekawy projekt! Przypomina mi się, jak kiedyś zrobiłem "psie cyfry" (wczesne dzieciństwo, nie zachowało się). Ze wczesnych conscriptów to jeszcze była seria podobnych "wujapuców". Jak wykopam, to prześlę.

varpho

Timpul

Canis

Nazwa powstała w 2005 podczas reformy. Poprzednia jest mi aż nazbyt dobrze znana, ale brzmi tak głupio, że aż dziw, że zmieniłem ją tak późno (poczucie tradycji pewnie) i na razie poukrywam xDD Choć wiem, że im będę starszy, tym mniej będzie mi przystoiło przyznanie się. :p

Wtedy powstały kompletnie nieskodyfikowane (tzn. nie pisałem ich, nie regulowałem, trwały w pamięci) słowa takie jak, em, [dʐɨ̃vst]. W nieco późniejszym, ale wciąż archaicznym (przed 2005) roku powstało u mnie [ʜ] (dźwięczny odpowiednik jest trochę sztucznym tworem, dlatego nie ma i CHYBA nie będzie miał swojej litery). Końcówka brzmi znajomo? No właśnie. Ciekawe jest też [dʐ], bo od dawna ahtialański nie ma dźwięcznych afrykat.

Mam trochę zabytków pisma, natomiast z językiem jest nieco gorzej bo bazowałem na pamięci, co najdziwniejsze, najczęściej było ono - jeśli już - zapisywane pismem łacińskim. Nie modyfikowałem liter łacińskich. Jest pewien nieskończony słowniczek, sądząc po pisanym kroju pisma łacińskiego musiała to być wczesna podstawówka (no i po pozostałych bajerach typu power rangersy, eheh, czar zakazanej kreskówki końca lat '90). Przykładowe słowa to "aaeo" (do dziś w ahtialańskim samogłoski potrafią się składać tak jak spółgłoski nie wpływając na siebie!), "accah", "bhuuunik" (sporo słów zaczynających się na bh, no ok, ale uuu? xD), "di", "dj", jakaś pseudofleksja bhw, baif, hino czy himo, wix, nie wiem jak się to wymawiało, nie miałem tendencji do pisania spółgłoskowo, więc bhw pewnie robiłem z "h" sonant albo wstawiałem jerowe "y". W archaicznych czasach "x" (ks) występowało też bardzo często, reliktem jest np. współczesne słowo "ѯарs" (Ksars; pole, przestrzeń). W pierwotnych fazach ahtialańska fonetyka nie odbiegała od polskiej (łącznie z ǫ, ę) z wyjątkiem ã (ą, nosowe a).

Skoro już jesteśmy przy tym temacie, pragnę dodać, że w czasie bardzo wczesnego dzieciństwa prowadziłem dwie krainy i dwa języki. Ahtialański i to, czego potomkiem jest dzisiejszy makracki. Jednak gdzieś na pewnym etapie olbrzymia dominacja tego drugiego została zniszczona, ważność odwrócona, a wiele lat później (czyli w... 2000! Tutaj mam już datę...) zapisano, że doszło do wojny, która odebrała wiele ziem Makratii.
Relikty tego są dosłownie wszędzie. Wojna dystansowa, czy historia Makratii (wyczytacie, że to kultura starsza od ahtialańskiej), i tak dalej.

Makracki nie doczekał się własnego pisma. Obecny język jest tworem 2005 roku i nie ma nic wspólnego z tym pierwotnym. Nie zachowały się żadne informacje dotyczące jego pierwotnego kształtu, a informacje o krainie są bardzo, bardzo skąpe.

Canis

Ah, zapomniałem o varpho, przepraszam Wink

Dynozaur

varpho

Serpentinius

Canis

nei =DdDdDD Poza tym, moje -7,4°C sprawiło, że raczej się nie przestraszyłem tych ciepłych krajów.
xD

Varpho - w istocie, nie istnieją ideografy opisujące przedmioty, osoby, czynności, itp. Co do podobieństw - jeśli będziecie uważnie patrzeć na literki, to wkrótce będzie widać, jak wiele z nich jest sobie podobnych (a nawet więcej niż podobnych...).

Feles

W moim 'konskripcie z kropkami' to dopiero litery są do siebie podobne.

Chętnie przyłączył_bym się do inicjatywy Dynozaura i Serpenteena, ale nie zrobię tego z szacunku dla konskriptu i jego twórcy. 'Sorry, chłopacy...'

Co do 'kursu ahtialańskiego konskriptu', to wyszło dość ciekawie Razz

.

Canis

Dzięki. Jutro trzecia część. Po niej będzie znane już 12 liter. Następnie postaram się dać jakieś ćwiczenia.

Btw. mediskuły niech nikt nie poznaje, jest nieprzydatna i nieużywana (acz, w przyszłości...).

Vilén · Gość

Leto Atryda

Pewnie się nazywał "chujowy" albo coś w tym rodzaju.