Conlanger

Artaxes

[link widoczny dla zalogowanych]

Spalsko
Nazwa własna: Spalska Konfederacija.
Stolica: Pimenovgrad
Największe miasta: Drażin, Velikov, Kranica, Jurin,
Katerinograd, Belobreżo, Murova, Radogosti, Carovo
Języki: spalski (urzędowy) i zbliżone regionalne języki słowiańskie
w podmiotach konfederacji (kilkanaście języków).
Ustrój: autorytarna konfederacja podmiotów, o charakterze scentralizowanych republik autonomicznych.
Głowa państwa: prezydent Dragan Vladimirovic Raznatov.
Szef rządu: kanclerz Mihail Sergejevic Bratkov.
Waluta: 1 srebren = 100 medników.
Wyznania: 40 % określa się jako ateiści, 50 % prawosławni, 5 % muzułmanie wahabici, 5 % inne (w tym animizm).
Administracja: 16 republik autonomicznych i 3 miasta wydzielone (Pimenovgrad, Drażin i Katerinograd).

kmitko

Mógłbyś orientacyjnie zaznaczyć swój kraj na mapie?

Artaxes

kmitko

Czy ten kraj będzie graniczyć z Wiatką? Jeśli tak, to możesz opisać, jak byś widział Spalsko w XIX wieku? Zaznaczam, że w tym czasie czasie Wiatycze byli dość ekspansywni i jak na razie w to miejsce pasowała mi pustynia Akbusz, o którą toczono wojny.

Po drugie: napisz jakieś wyjaśnienie osiedlenia się Słowian na tym terenie możliwie spójne z historią Wiatki. Z tego wynika, że tereny Spalska powinny być do XVIII wieku zamieszkane przez jakichś Tadżyków lub innych Turków, a dopiero wtedy powinni dotrzeć tam Słowianie, w dodatku — językowo — raczej wschodniosłowiańscy. Potrafię sobie wyobrazić Spalsko jako byłą kolonię południowosłowiańskiego mocarstwa kolonialnego (mamy jakichś Pseudoserbów Very Happy

?).

Może też być jakiś inny układ, np. Słowianie Wschodni tworzą we wczesnych średniowieczu duże państwo (Ruś), niszczy je najazd Turków, od północnego zachodu ruskie ziemie zaczyna zbierać Wiatka, a od południowego wschodu Spalsko, żadne nie uzyskuje przewagi, powstają dwa narody. No ale to tylko spekulacje, napisz, jak widzisz historię swojego kraju.

Artaxes

Dobry pomysł, Kmitko. Oczywiście, Spalsko posiada granicę z Wiatką na całym wschodzie od niej, a to w wyniku już XVII-wiecznej ekspansji na pustynne terytoria Północy. Może zrobimy tak:

- Początkowe obszary Spalów stanowiły niewielki obszar w południowo-zachodniej Wiatce (VIII-IX w. n.e. Rzeczywiście, najpierw byli ludem wschodniosłowiańskim, ale w jakiś sposób w języku zaszły zmiany, które upodobniły język starospalski do grupy południowej. Później nastąpiła ekspansja na terytoria wybrzeża (X w.), co spowodowało bliższe powiązanie części ludności z morzem, a także asymilację ludności irańskiej. W XII wieku nastąpiło rozbicie dzielnicowe między pięciu synów Wielkiego Księcia Bogomila III - najstarszy Miroslav pozostał w najstarszej części kraju, w Kolevie, Jaroslav zajął skrajnie wysunięty wówczas na północ Drażin, Jura - obszary obecnego Katerinogradu na Półwyspie Szackim, Mihail - region Belobreżski, Radogost - region o nazwie Novospalsko, na wschód od Drażina i jednocześnie na północ od Atczesny (ziemi rdzennej), znanej obecnie jako Starospalsko.
W czasie trwania podziału, ówczesne terytorium Spalska zostało poddane wpływom Wielkiego Chanatu Sarajskiego, którego główny ośrodek, Saraj, znajdował się w oazie na pustyni Akbusz (obecnie jest prowincjonalnym miastem w Saparskiej RA, czyli tam, gdzie nadal mówi się językiem z grupy turkijskiej). Od jego wpływów wolny pozostał jedynie Półwysep Szacki, gdzie istniała Republika Ivanovska (od miasta Ivanovsk, dokładnie coś w rodzaju Nowogrodu). Ponadto w tym czasie około jednej trzeciej terytorium Starospalska przedostało się w granice zbierającej się z podobnego podziału Wiatki, gdzie przebywa do dziś, co zresztą powoduje stałe napięcia między oboma krajami, zwłaszcza, że pierwsza stolica kraju, Gnazdov, znalazła się po stronie Wiatki jako spore miasto graniczne, zamieszkałe nadal przez ludność spalskojęzyczną (z charakterystycznym dialektem gnazdovskim), z której werbują się bojówki nacjonalistyczne, podsycane przez pewne grupy wojskowych ze Spalska, a także wspierane przez ludność starospalską z drugiej strony granicy, dążące do oderwania się od Wiatki i przyłączenia do Spalska.
Wracając do wcześniejszego tematu, to w pierwszej połowie XIV wieku zanotowano znaczny wzrost potęgi Księstwa Drażińskiego, najbardziej wspieranego przez Chanat za swą największą lojalność. Dlatego udaje im się anektować kilka innych księstewek w swoim regionie (Mednikov, Srebrenica, Drugi, Razinov, Buzakov, Remeni, Kluzica i Prostinje). W końcu, w 1492 roku Wielki Książę Drażina, Kazimir IV Jaroslav czuje się na tyle potężny, że stacza zwycięska serię 7 bitew na granicy z Chanatem, dzięki czemu zrzuca zwierzchnictwo turkijskie nad krajem. Jego prawnuk, Ivan VI, ostatecznie zdobywa Saraj, likwidując ostatecznie cały Chanat. Następnie rusza na nie mniej silny Ivanovsk, ale umiera pod murami miasta (74 lata w chwili śmierci), nie zostawiając potomka, którego wcześniej zabił. W efekcie czego do Spalska wkroczyły siły zjednoczonej już dawno Wiatki, której władca pretendował do tytułu Wielkiego Księcia Drażina (był siostrzeńcem Ivana VI). Ale po 10 latach okupacji kraju został zmuszony do wycofania się wraz z wojskami, gdyż cała ludność, pod dowództwem dzielnego bojara Valerego Mihailova, zgodnie stawiła opór najeźdźcy. Valeri wykorzystał zaistniały zamęt w kraju, i przy wsparciu większości oddziałów ogłosił się pierwszym Carem Wielkiego Spalska (po zdobyciu bardzo bogatego Ivanovska). Następnie wysłano ekspedycję militarną (za cara Ivana VIII), by zbadać (ewentualnie obrabować i podbić) ludy turkijskie na północy pustyni Akbusz, którą dowodził niejaki pułkownik Andrej Tirjakov (którego rodzina pochodziła z Wiatki). Zdobyto bogate chanaty Namiru i Karagu, planowano dojść do Oceanu Północnego, ale zostali powstrzymani przez połączone armie pozostałych chanatów (i epidemię dżumy na ich terenach).
Pod koniec XIX w., mimo olbrzymiej ekspansji Wiatki, stosunki układały się średnio (sorry, ale nie znam historii Wiatki... Sad

). Dopiero na początku XX w. nastąpiły w kraju dwie duże fale rozruchów społecznych, dążących do zniesienia panującego nadal carskiego absolutyzmu i cenzury (w zasadzie Spalcy mają to do dzisiaj zakodowane we krwi Smile

). Efektem tego były dwie rewolucje - 1905-7 (zakończona falą egzekucji więziennych, życie straciło 500 tys. ludzi) i w 1917 - likwidacja monarchii, wprowadzenie rządu demokratycznego (car udaje się na emigrację ...do Wiatki. W wyniku tejże rewolucji Spalsko traci Namir i Karag, które tworzą jedno niepodległe państwo - Republikę Kagulstanu. W 1924 drogą przewrotu wojskowego do władzy dochodzą naziści.
Reszta do uzgodnienia i napisania.

Może tak być ?

kmitko

Artaxes

[link widoczny dla zalogowanych]

Islamska Republika Dżaranu

Położenie: wyspa Dżaran (to ta wyspa poniżej Wiatki i Spalska)
Nazwa własna: Eslamiye Yamhuriya a Dżaran
Stolica: Mazagran
Największe miasta: Aghaz, Douladh, Nizighin, Qoprah, Esqem, Sahral.
Języki: Dżarani (urzędowy), Mesanina (kreol spalskiego na podłożu irańskim), Kadhiri, inne.
Ustrój: demokratyczna republika islamska (trochę dziwnie brzmi, nie ?), gwarantująca wolne wybory prezydenckie co 7 lat, której konstytucja przewiduje równowagę między prezydentem a jednoizbowym parlamentem.
Głowa państwa: prezydent Ali Hakim Rahhani.
Głowa rządu: premier Salif Ahmed Quseini.
Waluta: 1 dinar = 100 qasimów
Wyznania: 65 % szyici, 25 % sunnici, 10 % zoroastrianie (tylko Kadhiri).
Administracja: 40 prowincji, 1 region autonomiczny (Kadhiristan w pdn.-wsch. części wyspy), 1 dystrykt stołeczny.
Partie polityczne: Islamski Front Ludowy (rządzący), Islamska Demokracja, sunnickie Islamskie Stronnictwo Radykalne, Ruch Wahabicki, Islamska Partia Pokoju (liberalna), Rewolucyjno-Islamska Partia Robotnicza (której bojownicy wywalczyli niepodległość, obecnie w koalicji rządowej), Samoobrona Zoroastrian, Zoroastriańska Partia Społeczno-Ludowa zdelegalizowane: Dżarańska Partia Komunistyczna, Ludowo-Rewolucyjna Akcja Dżaranu (obie lewicowe, powstałe po podziale ze Związku Lewicy Rewolucyjnej Dżaranu).
Trochę historii: pierwotnie cała wyspa zamieszkana przez irańskich Kadhiri, których religią był zoroastrianizm. W wyniku ekspansji słowiańskich Spalów na wybrzeżach obecnego Spalska, na wyspę ewakuowały się niektóre tamtejsze plemiona irańskie (proto-dżarańskie), które zaasymilowały większą część ludności tubylczej, co ułatwiła taka sama religia i podobne języki. W XIII w. dotarli tutaj muzułmańscy kupcy z Afryki, którzy po raz pierwszy zapoznali kraj z islamem. Kilkanaście lat później, po wygaśnięciu dynastii rządzącej, władzę nad wyspą przejął bardzo bogaty arabski kupiec (właściwie wykupił sobie prawa do tronu) i od tego momentu na wyspie rozszerza się islam (początkowo była to wersja sunnicka, której rozrost zachamowało pojawienie się wersji szyickiej, która stała się najbardziej ekspansywna w tym przypadku). Jednakże spora część Kadhiri pozostalych na pdn.-wschodzie nie została zislamizowana, co było przyczyną późniejszych prześladowań przez władze). W XVII wieku kraj zaczyna przyjmować pod opiekę spalskich piratów i innych nieporządanych tam banitów. To nie podobało się Spalcom, więc na przełomie XVIII i XIX w. flota carska ostrzelała stolicę Dżaranu od strony morza, co stało się bezpośrednią przyczyną wojny między krajami, w efekcie której cała wyspa (oprócz Kadhiristanu, który nigdy nie został skolonizowany do czasu aneksji przez Dżaran) znalazła się pod władzą Spalska. Środkowa, słabo zaludniona górzysta część wyspy stała się spalską kolonią karną, dokąd trafiło w sumie ok. 600 tys. zesłańców. Kraj pozostał pod kontrolą kolonialną do 1917, kiedy w Spalsku wybuchła II Rewolucja. Wtedy proklamowano niepodległe Królestwo Dżaranu, na którego czele stanął lokalny arystokrata sunnicki, Araq I Qumavi, przybrawszy tytuł szacha. W tym czasie kraj związał się bliżej z Wiatką, w obawie przed spodziewaną inwazją ze strony nazistowskiego wtenczas Spalska (przechodzącego od dyktatury do dyktatury). Jednak sojusz z Wiatką nie uchronił Dżaranu od okupacji spalskiej. Kraj został dotknięty ogromnymi zniszczeniami i stratami w ludności (zginęła jedna trzecia ludności wyspy). Potomkowie zesłańców w głębi Gór Zehran ogłosili Niepodległe Państwo Parjackie (nazywali się Parjakami, nazwa prawdopodobnie irańskiego pochodzenia), rozbite pod koniec wojny przez koalicję antynazistowską. Po wojnie ponad połowa Parjaków została wyrzucona z kraju do Spalska, gdzie osiedlono ich w Górach Złotych, reszta kryła się po górskich pieczarach i lasach Dżaranu przez 15 lat, stawiając przy tymresztki zbrojnego oporu. W 10 lat po wojnie, na zawał serca umiera szach. Jego następcą zostaje jego młodszy syn (starszy zginął w czasie działań wojennych), Araq II Qumavi, który rządzi krajem przez 11 lat, do czasu Wielkiej Rewolucji Islamskiej 11 Września (1960 r.), którą kierowali szyici. Od tamtego momentu datuje się rządy reżimu islamskiego. Pierwszym Przywódcą Wiernych został ajatollah Mohammed Sayid Fahrani. Od !990 r. trwałą przewagę zdobyło liberalne skrzydło islamskie, które doprowadziło do wielkiej demokratyzacji na szeroką skalę: zezwolono prowadzić działalność partiom politycznym, nadano liberalnie islamską konstytucję, która gwarantowała w miarę równe prawa kobietom oraz wolne, demokratyczne wybory prezydenckie co 7 lat oraz co 4 lata wybory do parlamentu (z uzupełnieniem jednej trzeciej składu co 2 lata).

kmitko

Możesz podać dokładne daty wojny nazi-Spalska z koalicją? Dopasuję to jakoś do historii Wiatki — utrata całego Akbuszu w tym samym roku, co podbój Dżaranu, a później udział w koalicji i powrót do granic z 1840 wydaje mi się logiczniejsze.

Artaxes

Bardzo dobra robota ! Przynajmniej wspólną historię mamy rozwiązaną zadowalająco dla obu stron. Atak a propo: Drażin - nie Drażinsk oraz Saraj nie Sarajsk, i dzięki za mapy ! (dokładnie odzwierciedlają moje myśli)
A teraz wracamy do historii Spalska (wcześniej za bardzo pozwoliłem sobie od niej odejść). Dojście do władzy nazistów w 1924 spowodowane było słabością Republiki Katerinogradzkiej (zwanej tak od jej siedziby w bardzo dużym mieście portowym 60 km od Ivanovska, na samej szpicy Półwyspu Szackiego) oraz chęcią odzyskania dawnych guberni - Namiru i Karagu (które połączyły się w Republikę Kagulstanu) oraz świeżo wspomnianej wyspy Dżaran i odzyskania kontroli nad Starospalskiem Gnazdovskim (zwanym też jako Spalsko Wiackie lub Wiatyckie). Głównymi hasłami władz nazistowskich były "Wszyscy Spalcy w Jednym Kraju !" oraz zjednoczenie wszystkich Słowian w Zachodniej Jaruzji, a także eksterminacja ludności tureckiej na podbitych terenach (Kazachstan szczęśliwie został ominięty zawieruchą) w imię nowej ''przestrzeni życiowej dla Spalców". Rasizm nie wchodził w rachubę, chodziło tylko o różnice kulturowe i historyczne antagonizmy. Wojna wybuchła w 1935, gdy olbrzymi, 400-tysięczny kontyngent spalski przekroczył granicę z Wiatką, w odpowiedzi na wprowadzone w Wiatce masowe aresztowania gnazdovskich działaczy neonazistowskich, ale inwazja nastąpiła dopiero po zabójstwie Sergeja Vlasova, przywódcy Spalsko-Gnazdovskiej Akcji Narodowo-Socjalistycznej, gdy przemawiał z publicznej mównicy, tuż godzinę po delegalizacji jego partii przez rząd Wiatki. Sprawstwo zabójstwa nie zostało do końca wyjaśnione, choć powszechnie w Spalsku posądza się o to wiatyckie służby bezpieczeństwa. W dzień po tym władze spalskie w Belogradzie ogłosiły stan wojny z Wiatką. Efektem tego był wspomniany atak spalski. Oprócz Spalska Wiackiego zajęto inne graniczne terytoria, poza tym na wybrzeżu dotarto aż do miasta Biełaszyr, które okazało się punktem zwrotnym w całej wojnie. Po trzech latach oblężenia owego miasta, Spalcy ulegli i zostali cofnięci na terytorium Gnazdovstiny, i wtedy wojnę Spalsku wypowiedziała Dynezja, która wysłała swoje armie ku wsparciu Wiatce, zajmując przy tym Dżaran (1942), gdzie pod jej kontrolą zrestaurowano starą monarchię (jednakże z nową dynastią) i rozbito raz na dobre bandyckie oddziały Niepodległego Państwa Parjaków, którzy masowo uciekali przez morze do Spalska. W końcu 1943 oddziały koalicji zdobyły stolicę Spalska, Belograd, a 12.XII.1943 nastąpiła kapitulacja Wielkiego Spalska, którą w imie kraju złożył Marszałek polowy Stanislav Janukov (Wódz, Vladimir Rastov, zastrzelił się w bunkrze po zdobyciu Belogradu).
Konsekwencje wojny były wręcz tragiczne dla jedności narodowej: na mocy Konferencji w Breżinie (1946, dawna willa carska pod Belogradem) kraj został podzielony na 16(!) samodzielnych małych państw, przy utracie zajmowanych w czasie wojny terenów, przy czym Wiatka zainstalowała przyjazne sobie dyktatury przy swojej granicy (wiatycka strefa kontrolna). Państwem, które posiadało najwięcej kontroli nad samym sobą była Republika Szacka (stolica Katerinograd), gdzie do władzy drogą demokratyczną doszedł prawicowy gen. Jura Pimenov, który drogą dyplomatyczną zapoczątkował ponowne scalanie kraju. W efekcie jego starań, w 1968 proklamowano ponownie wspólne państwo w przedwojennych granicach, które w identycznym stanie utrzymało się do dzisiaj. Jednak nie pozostało tworem jednolitym, gdyż zachowano pewną swobodę poszczególnym częściom, które zyskały status podmiotów Konfederacji. W 1981, dziewięć lat po śmierci Pimenova, zmieniono nazwę stolicy Belograd na Pimenovgrad, ku czci człowieka, który wyprowadził kraj z narzuconego podziału. Obeszło się bez większego echa w świecie, poza protestem Wiatki, która straciła wpływy w przygranicznych regionach, gdzie rewolucje i wsparcie Konfederacji obaliły w 1990 lojalne wobec Wiatki lewicowe dyktatury, co skończyło się przyłączeniem ostatnich kawałków Spalska do macierzy, poza Gnazdovstiną, która była od XIII w. integralną częścią Wiatki, mimo różnic językowo-narodowościowych. Fakt ten, jak też wzrost napieć spowodowanych przez odradzające się organizacje na tle nazistowskim (nielegalne!), powoduje niepożądane przez rząd konflikty ze stroną wiatycką. Na uwagę zasługuje konflikt z 1984-95, gdy neonazistowskie organizacje gnazdovskie połączyły się w Starospalski Front Walki o Jedność, który (wspierany przez faszyzujące koła wojskowe w Spalsku) spowodował szeroko zakrojone powstanie, mające na celu oderwanie się od Wiatki i przyłączenie się do starej ojczyzny. Dlatego powstaniem dowodził spalski pułkownik, Marko Praskov, wysłany przez spalski wywiad wojskowy z misją pokierowania "Akcją Gnazdov". Zginął pod koniec wojny, w czasie wyzwalania zajętej przez jego oddział szkoły wiatyckojęzycznej, w której wziął uczniów jako zakładników w zamian za bezpieczne przejście przez granicę. Ale mu się nie udało... W 1996 około jedna piąta populacji gnazdovskiej ewakuowała się na spalską stronę. Konflikt zażegnano dyplomatycznie, a następnie rząd spalski (rząd spalski nie uczestniczył w konflikcie!) ukarał grupę swoich wojskowych odpowiedzialnych za prowokację po stronie wiatyckiej, dzięki czemu sytuacja między oboma krajami stale się polepsza.

Artaxes

A tak właściwie, to Półwysep Szacki nie należał na początku ani do Rusi, ani do Spalska. Ten irański wówczas obszar został podbity przez Spalów w X w. i zaasymilowany językowo (leksyka spalskiego zawiera pewne zapożyczenia irańskie). Prawdziwa kolebka Spalów jest obecnie podzielona - jedna trzecia tego terytorium (razem z pierwszym ośrodkiem państwowym - Gnazdovem) znajduje się w Wiatce !

Vilén · Gość

Artaxes

kmitko

W sumie może lepiej, żeby wojna z lat 1925-27 zdarzyła się przed przewrotem nazistów. Proponuję ostateczną wersję:

1862 - I Wojna Akbuszańska, Wiatka zyskuje Akbusz i Гназдовскъерь /xnɑ̟zdɐfskəjɪrʲ/ (wiatycka nazwa Ziemi Gnazdovskiej),
1919-20 - II Wojna Akbuszańska, Wiatka traci zachodnią część Akbuszu,

Jeśli pasuje, to możemy rozmawiać o kolejnych latach:

Po piersze - IMHO strasznie długa ta wojna. Nie lepiej zrobić wszystko w ciągu dwóch-trzech lat i w 1940 mieć już pokój?

Artaxes

Leto Atryda